Kane in het Haagse Paard van Troje, daar moet je als ware fan natuurlijk bij zijn. De try-out van dinsdag 28 juni was dan ook snel uitverkocht. Het publiek moet vroeg aan de bak, want de eerste klanken klinken al om 20.45 uur door de zaal. Waar het dus lekker vol is, maar gelukkig niet té vol: er is voldoende bewegingsvrijheid. De setlist is heel simpel samen te vatten: het is een vrijwel integrale weergave van het laatste album Fearless. Is dit album een beetje back to basics, de show is dat ook. Blootsvoets en veelvuldig gewapend met een akoestische gitaar leidt Dinand band en publiek door zijn hoogte- en dieptepunten heen. De heftige jaren die hij achter de rug heeft, hebben hem duidelijk gevormd. Kane is volwassener, compacter, soberder. En het komt de band ten goede. Het optreden is sfeervol; de witte en oranje lampen die laag op het podium staan opgesteld, dragen daaraan bij. Een nummer als bijvoorbeeld Master of the game wordt er nog indrukwekkender door. Het publiek is opgetogen en Kane is blij in Den Haag te staan. “Mooie stad achter de duinen,” weet Dinand nog in zijn teksten te verwerken. Na een klein uur verlaat de band het podium. Niet ontmoedigd roept het publiek luidkeels om een toegift. Wanneer na enkele minuten de heren weer ten tonele verschijnen, is iedereen klaar voor de voortzetting van het feestje. Rain down on me wordt ingezet. Het Paard schudt letterlijk op zijn voegen als de mensen in zowel de zaal als op de balkonlagen gezamenlijk staan te springen en te wuiven. Indrukwekkend! Opnieuw verlaat de band de bühne, opnieuw wordt er geroepen om een toegift. Na enkele minuten klinkt ineens de zaalmuziek, de lichten gaan aan en roadies beginnen het podium te ontruimen. Het geroep om meer verandert, zij het kortstondig, in boegeroep. Natuurlijk, dit was een try-out. Maar voor 25 euro verwacht een deel van het publiek duidelijk meer dan 65 minuten muziek. Anderen vergoelijken het en wijzen op de gehoorproblemen waar Dinand - zoals hij zelf aangaf - deze avond mee te maken had. “Het was wel erg kort hoor!” roept een meisje naast mij. “Maar wel gaaf,” antwoordt haar vriendin. Ze hebben allebei gelijk.