Nederlandstalig is weer helemaal terug in onze regio. Een aantal jaar geleden werden we al bestookt met dit virus toen de bands Lichterlaaie en Grof Geschut hard aan de weg timmerden. Deze dagen staat dit genre zijn mannetje met de formaties Immens, Nieuwe Vrienden en Slemmer. Laatstgenoemde speelde dinsdag 26 juli voor het eerst onder deze naam in de Paap. Voorheen heette dit viertal Blender. Voordat Slemmer mag spelen, trappen vier heren in zwarte pakken de avond af. Deze illustere mannen noemen zichzelf Løter. Dit spreek je uit als leuter. Het is de eerste keer dat deze band in het openbaar naar buiten treedt. Løter bestaat grotendeels uit leden van de powercountryformatie Pair-A-Dice. Alleen op bas vinden we Edmar Barreto Vieira, die op zijn beurt ook weer in Slemmer achter de vier snaren staat. Zo is de spreekwoordelijke cirkel weer rond. Op het eerste gezicht lijkt het Løter makkelijk af te gaan. Deze vier doorgewinterde muzikanten nemen het niet zo nauw. Gezellig muziek maken is het motto en dat stralen ze uit. Echt moeilijk wordt er niet gedaan. Grappige en onverwachte covers worden afgewisseld met uitgewoonde nummers zoals Hey Joe van Jimi Hendrix en Cocaïne van JJ Cale. Toch ligt het wat lulliger repertoire de band het beste. Tainted love van Soft Cell en de onvolprezen polonaisekraker Wooly Bully, die de meeste mensen kennen van Sam The Sham & The Pharahos uit 1965, slaan het beste aan bij het publiek. Gaandeweg het optreden gaat de band steeds slordiger spelen en laten de mannen vele steekjes vallen. Zo valt onder meer het Bucks Fizz songfestivalnummer Making your mind up in het niets, omdat de band het nummer niet genoeg in de vingers heeft. Volgende keer beter! Løter is ieder geval uitermate geschikt voor bruiloften en partijen. Slemmer is dat zeer zeker niet. Deze band is eerder geschikt voor de kroeg. De Paap is dus een perfecte plek voor deze mannen. Voorheen stond dit viertal bekend onder de naam Blender. Maar sinds een maand gaan Marco, Rob, René en Edmar door het leven als Slemmer. Vanavond is het eerste optreden onder de nieuwe naam. De uitstraling en de songs zijn nog steeds als vanouds. Wie Nederlandstalig zegt, zegt teksten met inhoud. Ongetwijfeld zullen de teksten van Slemmer goede inhoud hebben, alleen zijn deze niet te verstaan. De band zet liever hun versterkers hard, zodat de zang totaal verloren gaat in het geluid van een rockband. Misschien is het vervangen van een elektrische gitaar voor een akoestische een oplossing. Of allemaal een tandje zachter spelen. Nu is Slemmer onverstaanbaar. Dit zorgt ervoor dat het kwartet slechts de eerste vier nummers blijft boeien. Het publiek gaat daarna richting biertap om gezellig met vrienden en bekenden wat consumpties naar binnen te werken. Slemmer is dan niet meer dan wat achtergrondmuziek. Als halverwege de set zanger Marco Ratsma wordt gefeliciteerd met zijn verjaardag en er een gitaar gewisseld moet worden, lijkt niemand op of om te kijken. Pas tegen het einde van set komt er weer wat leven in de Slemmerbrouwerij. ADHD is het slotnummer deze avond. De vrolijke meestamper wordt vol overtuiging door de heren gezongen en gespeeld. Dit werkt zo aanstekelijk dat het publiek ook enthousiast begint te bewegen. Hiermee maakt de band toch nog een hoop goed.