Na een pauze van 5 jaar zijn The Presidents of the United States of America weer helemaal terug. Tijd dus voor een interview met 3 voor 12. Geen gezeik, lekker een half uurtje kletsen met de prettig gestoorde bandleden. We hebben er zin in en zij duidelijk ook. Een man met veel dreads, waarvan later blijkt dat hij de merchandise verkoopt, ontvangt ons hartelijk backstage in het Paard van Troje op 8 juli. De kleedkamer van The Presidents zit vol met Amerikanen. We hebben geen idee met wie we het interview gaan doen. Na een compleet voorstelrondje verdwijnt iedereen, behalve twee mannen. Chris Ballew, zang en tweesnarige bas, en drummer Jason Finn nemen plaats op de comfortabele leren bank. The Presidents is een driemansformatie uit Seattle. Dave Dederer, driesnarige gitaar, is niet bij het interview. De band is begin jaren negentig bij elkaar gekomen.In 1995 brak de groep door en behaalde grote successen met de hits Lump, Kitty en Peaches. Aan deze successen zaten ook nadelen. In 1997 ging het drietal uit elkaar om projectjes te doen en dingen andere bands. Ze kregen veel mail binnen van fans die uitleg wilden over de split up van de band. Met de in 2004 uitgebrachte cd Love Everybody is hun comeback een feit. De drie bandleden zijn volop aan het toeren en spelen waar ze maar spelen kunnen. Ze zijn gemotiveerd en enthousiast. Is spelen in Europa is anders dan spelen in Amerika? “Het bier is hier veel beter, omdat dat nou eenmaal bij Europa hoort!“ roept Jason Finn als eerste. Chris Ballew begrijpt volkomen wat Jason bedoelt. “Net zoals dat ze in de woestijn van Utah de beste tequila hebben. Ik heb dat daar een keer de hele dag gedronken.” Chris vertelt verder: “ In Europa hebben de mensen een heel ander gevoel voor humor. We hebben bijvoorbeeld een periode covers gespeeld zoals Video killed the radio star van The Buggles en mensen in Europa reageren daar toch anders op. Veel afstandelijker. Mensen in Amerika zien er de grap wel van in en vinden het allemaal wel best. We moeten wel zeggen dat het publiek in Europa veel enthousiaster is en ze gaan veel meer los. “ Jason Finn heeft nog een aanvulling: “Wat ook echt iets typisch Europees is, zijn al die festivals. Vooral die in Nederland. Briljant! De festivalgangers in Nederland zijn echt te gek! Het enige dat ze nodig hebben is veel bier en een regenjas! Alles zit onder de modder, maar het maakt ze helemaal niets uit! Silly people…” Zelf hebben ze dit jaar op Pinkpop gespeeld. “We zijn erachter gekomen dat tien uur ’s ochtends het beste tijdstip om op te treden is op zo’n festival. De rest van de dag hebben we kunnen feesten!” We zagen al veel mensen lopen met een T-shirt van The Presidents. Jason roept meteen heel enthousiast dat hij zich een echte rockster voelt. “Damn, we hebben hier security nodig om fans van ons af te te slaan. Hoe zeg je dat in het Nederlands? O, stompen.” Opvallend aan deze band is, dat de bassist op twee snaren speelt. Wat was er eerder, de tweesnarige bas of de muziek? De heren nemen ons even in de maling door dit compleet te ontkennen, maar uiteindelijk gaven ze toch toe dat de muziek er eerst was en dat Chris later besloot om met twee snaren te spelen. “Dit geluid past het beste bij onze muziek en dat willen we zo houden. Iedereen zou het moeten proberen om met twee snaren te spelen. Het is echt leuk! “ vertelt Chris enthousiast. Waar haalt zo’n band als The Presidents eigenlijk zijn inspiratie vandaan? Chris haakt hierop in: “Onze algemene inspiratie zou je ‘Female Beatles having sex with Nirvana’ kunnen noemen. Verder vinden we bands als Buggermeister en Soundgarden erg goed. Inspiratie voor teksten haal ik overal vandaan. Die krijg ik op de meest rare momenten. Het komt bijvoorbeeld vaak voor dat ik iemand aan de telefoon heb, dat diegene wat zegt en dat ik dan roep dat ik op moet hangen, omdat ik ineens een tekst in mijn hoofd heb. Zo is Peaches bijvoorbeeld ontstaan. Ik had een vriendin aan de telefoon en ze vertelde dat ze nog naar de markt moest om perziken te halen. Toen heb ik dat nummer geschreven.” Tot slot willen we weten wat zo’n rockster nou in zijn linkerzak heeft zitten. Terwijl ze beiden in hun zak grijpen, zegt Chris dat hij alleen wat geld bij zich heeft. Onze monden vallen open als het eerste pakket geld en creditcards op de tafel voor ons wordt gegooid. We vallen bijna van onze stoel als Jason een twee keer zo groot pakket geld, dat uit alle verschillende eurobiljetten bestaat, te voorschijn haalt. WOW! Wij gaan ook beroemd worden!