Je moest wel hebben opgelet. Het geruchtencircuit hebben gevolgd. Dan had je kunnen weten dat DJ Derrick May afgelopen vrijdag achter de draaitafels in de kleine Haagse club Silly Symphonies stond. Een van de 'godfathers' van de Detroit Techno gewoon bij jou om de hoek. Hij bleek nog een gaatje in zijn agenda te hebben tussen twee grote parties. Afgelopen zomer had Silly Symphonies ook al zo'n stunt, met onverwachte optredens van Ricardo Villalobos en Sven Väth. Grote deejays in kleine clubs. Meestal is dat een recept voor een grandioze avond. Toch valt de rij voor de deur mee rond middernacht. Vrijdag blijft een lastig avond. Bovendien trekt de Silly een relatief jong publiek, van wie de meesten waarschijnlijk nog op de lagere school zaten toen May's techno-nummer 'Strings of Life' uitkwam. Het is waarschijnlijker dat ze alleen de zoveelste commerciële remake van dat nummer kennen, eentje die momenteel Radio 3 teistert. Zoals een grote ster betaamt is Derick May nog in geen velden of wegen te bekennen. De Haagse dj Ramon poetst met stevige techno de kleine dansvloer van de Haagse club alvast warm. Er wordt voorzichtig gedanst, maar de lange bar achterin de zaak heeft voorlopig meer aantrekkingskracht. En dat blijft zo. Want als May rond halftwee zijn platenkoffers openklikt, blijken er vooral saaie, nietszeggende technoplaten in te zitten. Wat is er aan de hand? Heeft May er vanavond geen zin in? Zijn set is ongeïnspireerd en heeft bijlange na niet de energie die we van hem gewend zijn. Terwijl de beroemde dj amper twee maanden terug de grote zaal van Het Paard nog opblies met een ongeëvenaarde dj-set vol techno- en houseklassiekers. Maar dan. Het loopt al tegen drieën als Derrick May plotseling de funk hervindt. Hij strooit het over zijn mengpaneel en alles verandert. Ineens is de magie daar. Met razendsnelle vingers zwiept May de crossfader heen en weer. Met zijn andere hand pompt hij bassen op of laat de hoge tonen piepen in je oor. Sissende hi-hats komen messcherp inzetten, fragmenten van intro's worden tot nieuwe nummers verknipt. Technisch is May geweldig, maar tegelijkertijd is hij niet bang om fouten te maken. Hij mixt als een hiphop-dj: snel, ruw en energiek. Ineens staat de dansvloer vol springende mensen. Het eerste gejuich klinkt. Wat volgt zijn twee uren vol zweet, gelach en beweging. Komt het toch nog goed. Maar we moesten er dit keer lang op wachten.