Afgelopen zaterdag was de grote zaal van het Paard van Troje voor drie heerlijke Belgische bands. Het funky Maxon Blewitt, het ietwat melancholische Mintzkov Luna en het nieuwste medialiefje of terwijl electrowonder Stijn. Het dient gezegd te worden: eindelijk gaat het de goede kant op met de programmering van het Paard. Helaas was de opkomst niet helemaal overweldigend, maar dat kon de pret niet drukken. Bij binnenkomst was de grote zaal nog bijna helemaal leeg. Toch was Maxon Blewitt al begonnen met het eerste nummer. "Een misverstand", zei de bassist achteraf, "wij dachten ook om half negen te beginnen, maar ach, het was een fijne show." Pas na drie of vier nummers begonnen de bezoekers binnen te stromen. Waardoor het begin van de show een beetje tam was. Later kwam er interactie met het publiek. Fantastische band, met erg intieme stukken muziek. Het laat zich het beste omschrijven als country-chansons met een poppy inslag. Vooral het duet van de zanger en de drummer door één microfoon begeleidt met slechts een schud-ei was ontroerend. Uiteindelijk kwam het dus ook goed met de hoeveelheid publiek, waardoor zij het applaus kregen wat hen toekwam. Daarna speelde Mintzkov Luna. Weer een uitstekende band, het is jammer dat vergelijkingen met dEUS zich blijven opdringen. De kritiek vanuit het publiek daarop was wisselvallig: velen slagen erin om Mintzkov los te zien van dEUS, anderen blijven zich ergeren aan het stemgeluid dat ongeveer 90% Tom Barman van dEUS is en 10% Brian Molko van Placebo. Erg leuk om te zien bij het uitblijven van een nieuwe dEUS-cd. Deze band slaagt erin zowat de hele zaal op haar hand te krijgen, jammer genoeg is het publiek pas de laatste 15 minuten echt op dreef. Petje af voor het inzicht bij het bepalen van de volgorde van optreden en deejay Lex, die het publiek warm houdt voor de afsluiter en publiekslieveling van de avond: Stijn is de man. Opkomend in een rood, strak trainingspak met even rode laarsjes weet hij de zaal meteen in te pakken met zijn rockende electro-beats en prince-achtige stembereik en idem uitstraling. Hij blijkt onvermoeibaar en zeer mediagevoelig; als hij ziet of voelt dat een camera zich op hem richt trekt hij een extra geile en eigenwijze blik. De hele zaal beweegt euforisch mee van begin tot einde; het is vrij zeker dat dit misschien het meest funky optreden in het Paard is sinds Prince hier zelf stond. Het enorme gejuich op het moment dat Stijn een dansje doet, maakt ook wel duidelijk dat het publiek niet alleen om de muziek gaat. Stijn is een optelsom van dansbare beats, zijn stem en zijn charisma. Achteraf blijkt het een schuchtere jongeman te zijn, die blij is in het Paard te mogen staan. Al met al een succesvolle avond, die de vraag doet rijzen waarom wij in Nederland blijven steken bij polderpop, schlager quatsch en mediagehypte ringtone hits (uitzonderingen daargelaten) terwijl ze daar in het zuiden meer geweldige bands dan inwoners hebben.