Soms voel je je een bevoorrecht mens. Dan beleef je iets wat je nog lang zal bijblijven. Iedereen heeft dit soort momenten wel eens meegemaakt, misschien ook op muzikaal gebied. Het concert dat de drie cellisten van Apocalyptica gaven in het Haagse Paard van Troje op woensdagavond 30 november was er zo één. Echte woorden schieten te kort. Intens, verbluffend, verpletterend, indrukwekkend en waanzinnig komen een beetje in de buurt. Apocalyptica is op tournee door Europa. Naast enkele optredens in België pakt het Finse drietal naast het Amsterdamse Paradiso ook de Haagse poptempel Paard van Troje op deze tour mee, de enige twee concerten in Nederland. Naast een prachtig decor en dito lichtshow worden Eicca Toppinen, Paavo Lotjonen, Perttu Kivilaakso terzijde gestaan door een vierde cellist en een beukende drummer. Het Paard is tot aan het eerste balkon zo goed als vol. Het publiek, over het algemeen bestaand uit langharige en headbangende gothic- en metalliefhebbers, lijkt als een kudde makke schapen de virtuositeit van deze heren gade te slaan. Achter in de zaal bevinden zich de nieuwsgierigen onder ons, of de mensen die wel eens van deze bombastische cellorock hebben gehoord. De heren winden er geen doekjes om en komen op als echte rocksterren. Met veel rook, spanning en intens kabaal maken ze aanstalten en zetten de concertzaal naar hun hand. Aan het begin van het concert zitten de vier cellisten nog keurig op hun tronen. Midden op het podium zit de drummer. Hij mag min of meer de hartslag van het collectief genoemd worden. Rondom zijn rechteroog is er een zwarte ster geschminkt, wat doet denken aan Paul Stanley van Kiss. De rook en sublieme lichtshow doen de rest van het werk. Na een relatief rustige start, met onder meer From out of nowhere van het album Inquisition Symphony uit 1998, hebben de mannen er snel genoeg van om keurig in het gelid te blijven zitten. De donkerharige Perttu Kivilaakso maakt als eerste gebruik van de middenstip en laat zijn haren wapperen op de maat van de muziek. Veel werk van het laatste album van begin dit jaar komt in een sneltreinvaart langs, alsof de band heel wat in te halen heeft. Bittersweet, Life Burns, Misconstruction, Betrayal/Forgiveness en Farewell worden vol overgave gespeeld. Halverwege heeft Perttu het te heet gekregen en trekt zijn shirtje uit voor verkoeling. Slechts in de rustige stukken houdt het collectief de schijn op. Zoals de volkomen met vier cellos gespeelde Mettalica evergreen Nothing else matters. Hierna gooit Apocalyptica weer olie op het vuur. Zo kondigen de mannen hun stukken keurig aan. Hun Scandinavische accent zorgt zo nu een dan voor wat gelach in de zaal. Ze mogen er dan uit zien als gevaarlijke en stoere rockhelden, hun hoge stemmen verraden dat ze geen vlieg kwaad doen. Zelfs niet als Perttu een oerbrul in de microfoon geeft. De drie mannen gaan zo als een stel dollemannen tekeer op hun instrument, dat het een wonder mag worden genoemd dat ze de juiste snaar raken. Hier en daar spelen de mannen zo synchroon dat het oogt als één vloeiende beweging. Paavo Lotjonen, die vandaag is uitgedost met een keurige, zwarte hanenkam, geeft te veel van het goede en breekt een snaar van zijn cello. Niemand die het merkt. Drums en de andere cellos geven gewoon extra vuur, zodat Paavo even later de wedstrijd kan afmaken. Paavo weet het publiek op te jutten en vraagt gebarend of de handen niet op elkaar kunnen. Even later zien we de vuisten van het publiek. Regelmatig heeft hij contact met de rijen op het balkon. Ook voor de blonde Perttu Kivilaakso is het allemaal te warm. Ook hij laat zijn shirtje voor wat het is. Zo gaan deze Finnen strak en doeltreffend op naar een knallende finale. Met als gevolg een ware geluidseruptie en een apotheose van jewelste. Liggend op de grond en half over hun instrument heen krijgen de heren nog de juiste noten uit de cello. Virtuositeit of gewoon gekte, het lijkt of de heren hun instrument te lijf gaan, of ze het willen penetreren. De drie mannen van Apocalyptica verlaten het podium. Alleen de drummer heeft zijn orgasme nog niet bereikt. Als een houthakker heeft hij tijdens het concert regelmatig de dubbele bass laten horen. Maar nu heeft hij het laatste woord. Het publiek is echter door het dolle heen en vraagt om meer. En dat krijgt het. Als eerste toegift is er weer een Metallicaklassieker, dit keer Enter sandman. Apocalyptica is beroemd geworden door zijn uitvoeringen van Metallicanummers. Vanavond stonden ook nog Master of puppets en Wherever I may roam op de setlist. Om het geheel af te maken komt er nog iemand van de technische dienst, die de band en het podium nog even voorziet van een potje onvervalste rook. De politie was echter al aan de deur geweest bij het Paard van Troje en vroeg aan de beveiliging wat er precies aan de hand was. Want waar rook is, is vuur. “O! Gewoon een rockconcert van een aantal klassiek geschoolde cellisten.”