Op donderdag 1 december stond een minifestival gepland in het Paard Podiumcafé. Nieuwe Vrienden, Immens en De Juf zouden deze avond een ode brengen aan het Nederlandstalige rocklied. De avond pakte heel anders uit, want Nieuwe Vrienden zei een uur voor aanvang af. De zanger lag met hoge koorts op bed en dus kon het optreden van dit vijftal geen doorgang vinden. Zo wordt het een gewone avond met twee bands. Immens speelt als eerste. In korte tijd heeft deze band veel van zich laten horen. Een week geleden nog stond het viertal op dezelfde locatie te spelen samen met Nou En! als invaller voor de band Slemmer, die niet meer bestaat. Hierdoor begint Immens een beetje de huisband te worden van het Paard Podiumcafé. Hopelijk kan de band volgend jaar zijn vleugels uitslaan en een voet aan de grond buiten de regio krijgen. Immens is een hecht gezelschap geworden. Het vele spelen heeft de band goed gedaan. De liedjes hebben de nodige power gekregen. Tevens hebben de heren een aardige fanbase opgebouwd het afgelopen jaar. Zo blijkt het ook vanavond. Voor aanvang van het optreden zit het café vol met liefhebbers en bekenden van de band. Het openingsnummer Hallo wordt dan ook overtuigend gebracht. De set vervolgt met andere bekende nummers. Het publiek is bekend met het repertoire en zingt de liedjes uit volle borst mee, zoals het van de tweede demo afkomstige Vreemde in eigen land. Zanger/gitarist Tom Dingjan haalt echter de vaart uit het optreden door tot twee keer toe een snaar te breken. Samen met toetsenist Reinier van Dieren vult hij het gat op. Ze proberen het café in andere sferen te brengen met de ballad Op glad ijs. Dit lukt gedeeltelijk. De aandacht van het publiek ebt wat weg.Het viertal maakt het zichzelf niet makkelijk door nieuw materiaal voor te schotelen. “Dit komt op onze volgende demo,” probeert Tom de aandacht terug te krijgen. Tegen het eind van de set is Immens weer op volle sterkte. Met de kraker Red me heeft de band weer alle lachers op zijn hand. De Juf treedt als tweede aan en heeft er duidelijk zin in. Het plezier is van de gezichten af te lezen nog voordat er ook maar één noot is gespeeld. Deze Rotterdamse band was al eerder te gast in het Podiumcafé, eind mei tijdens een Arising Artist avond. De band maakte toen veel indruk voor een half gevuld café. Een reprise is wel het minste wat de mensen van het Podiumcafé de band konden bieden. Deze band heeft een behoorlijke staat van dienst. Voorprogramma’s bij De Dijk en Bløf hebben de band geen windeieren gelegd. Het afgelopen halfjaar werden een nieuwe gitarist en toetsenist ingewerkt. Zeker de gitarist is een aanwinst voor de band. Afkomstig uit de metalwereld en van het conservatorium lijkt hij het geheime wapen te zijn voor De Juf. De toetsenist daarentegen verschuilt zich achter zijn toetsen en kijkt liever de kat uit de boom. Eerder een stille genieter dan het type dat graag op de voorgrond treedt. Ervaren muzikanten hebben weinig woorden nodig. Vanaf het eerste nummer staat de band als een huis en kan niemand in het café om de band heen. Daarnaast heeft de band twee zangers met kloten in de personen van Michel Burgwal en Leon Soetebroek. Verbaasde gezichten als blijkt dat de band ook nog eens Nederlandstalig zingt. Het publiek vooraan bij het podium wordt totaal gegrepen door deze liedjes die recht uit het hart komen. De Juf pakt zijn publiek in en houdt het dik drie kwartier geboeid. De teksten zijn zo herkenbaar, dat al snel de refreinen meegeblèrd worden. De band doet het erg goed bij het wat oudere publiek dat vanavond rond de bar hangt. De studenten die aan achterin het café staan lijken na de eerste paar nummers af te haken. Zij zijn even het café binnengewandeld om later richting Kleine Zaal te om volop te genieten van de Naschoolse Opvang. De Juf brengt in vergelijking tot de studentenrock muziek en teksten waarvoor je geleefd moet hebben. Teksten als Je bent een lul als je in haar ogen kijkt, Wat een dag en Van hieruit lijken op het lijf van menig dertigplusser en veertiger te zijn geschreven. Geen wonder dat deze leeftijdsgroep zich herkend in de teksten van de zes mannen. Uiteraard mag bij De Juf een toegift niet ontbreken. De heren kiezen voor een cover. Ik wil jou van Polle Eduard wordt het café nog even ingeslingerd. Na het optreden kan Den Haag alleen maar concluderen dat deze band nog een keertje moet terugkomen. Maar dan op een groter podium. Dat van de Zwarte Ruiter, de Paap of misschien wel de Kleine Zaal van het Paard van Troje. We houden ze in de gaten.