Als een band aankondigt dat hij een jaar gaat stoppen, is het altijd afwachten. Is het afscheid inderdaad tijdelijk, of toch definitief? Van Dik Hout is kennelijk uit het juiste hout gesneden, want Den Haag beleefde op dinsdagavond 27 december een fantastisch helemaal-terug-van-weggeweest concert van een van de beste Nederlandstalige bands die ons land ooit heeft gekend. Aan de fans ligt het zeker niet. Ze hebben het bepaald niet laten afweten. Sterker nog ze zijn er allemaal, want op een gegeven moment meldt de portier vriendelijk aan laatkomers dat ze er helaas niet meer bij kunnen. Stil in de Paap is het dus bepaald niet. Het lijkt een wedstrijd tussen het publiek en de band: wie geniet het meest? De uitkomst is onbeslist. Want het heeft de mannen van Van Dik Hout goed gedaan, dat sabbatical year. Ze ogen weer fris, ze gaan er weer helemaal voor. Niet dat je hen en er ooit van kon beschuldigen dat ze niet alles gaven tijdens een concert, maar het laatste optreden dat ze in Paard van Troje deden een jaar geleden, zagen ze er moe en afgetobt uit. Nu maken ze opgewerkt en moeiteloos een uur en drie kwartier vol. Met dezelfde tomeloze inzet als vroeger en voor een publiek dat hen net zo hartelijk verwelkomde of ze een week waren weggeweest in plaats van een jaar. En behalve zichzelf en hun instrumenten hebben ze nog een heleboel meer meegenomen. Een stuk of wat roadies natuurlijk, maar ook ongelooflijk veel apparatuur. Het moet een hele puzzel zijn geweest om elk plekje op, voor en naast het podium zo efficiënt mogelijk te benutten. Er is zelfs ergens achter in nog een plekje vrijgehouden voor toetsenist Patrick van Herrikhuyzen en af en toe verruilt Sandro Assorgia zijn gitaar voor een keyboard, dat in plaats van op een standaard op een versterker staat. Met alle emotie en passie waarover hij beschikt, perst Martin Buitenhuis de nummers eruit. Hij kronkelt, krimpt ineen, strekt zich uit, wijst omhoog en kijkt dan weer blij lachend het publiek in. Iedereen hangt aan zijn lippen, het typische Van Dik Houtsfeertje is weer helemaal terug. Bijna iedereen zingt uit volle borst mee. Martin had al veel over De Paap gehoord, vertelt hij op een gegeven moment, maar ze hadden er nog nooit gespeeld. Een grote wens van hem, ooit in De Paap staan, was nu uitgekomen. Na het ‘laatste’ nummer stappen de muzikanten en hun zanger even van het podium, maar hij heeft al aangekondigd dat er nog wat in het vat zit. Het publiek hoeft niet eens zo vreselijk hard te roepen en te fluiten of Martin staat er al weer, eerst alleen met Sandro, om samen het nummer ‘Meer dan een ander’ te brengen, een van zijn favorieten, zoals hij opmerkt. Dan wringen de andere bandleden zich weer het podium op om het optreden waardig af te sluiten. Van Dik Hout mag nog eens terugkomen in De Paap. Een donderend applaus klinkt op na de woorden van Martin: “Dit was het dan, dankjewel Den Haag.” Dankjewel Martin, Sandro, Ben, Dave, Louis en Patrick. En veel succes met het eerste officiële optreden op 30 december in Paradiso. We zijn benieuwd naar jullie volgende cd.