Spinvis is op theatertour. Lotus Europa heet de show: een verzameling van vooral oud werk en een handjevol nieuwe nummers. Na het succes van Spinvis’s gelijknamige debuutalbum werd een clubtour met grote band op poten gezet. De nieuwe tour is kleinschaliger en voert langs een zittend publiek op theaterstoeltjes, veelal klapmodel. Zo niet in Theater zwembad de Regentes. Boven het podium hangt een scherm waarop bij ieder nummer een nieuwe filmpje landt. Maar wacht even, er was ook nog een voorprogramma. Twee goed opgevoede heren die luisteren naar de naam Solo. Typische singer&songwriters en wie die benaming heeft bedacht, schamen zich diep. Enfin, luisterliedjes dus. Solo is opgenomen in de Excelsior stal, hetzelfde label als van Spinvis. Een piano, een akoestische gitaar en engelse teksten. Tis best aardig, maar echt boeien wil het niet. Daarvoor zijn de melodieën te voorspelbaar. Meestal kon je wel raden in welke melodie de volgende zin zou worden gezongen. Een mooie stem, dat wel, maar te weinig verassing en spanning. Spinvis dan. De show begint met een minuut of vijf video van slecht gemonteerde snelwegen, ondersteund door iets wat het midden houdt tussen gezoem en een brom. Heel spannend allemaal, de laatste vier minuten daargelaten. En toen was er licht, een band en liedjes. Spinvis is beroemd geworden met zijn gekunstelde zolderkamersamplemuziek en hyperassociatieve teksten. De sfeer van dat geluid is ver te zoeken. De nummers zijn grondig omgegooid voor de live presentatie. Wat overblijft is een slap aftreksel van hun oorspronkelijke kracht. Het geluid is rommelig. De stem van Spinvis is ronduit zwak en de vijfkoppige band moet zich hieraan aanpassen. Het lijkt soms of ze tijdens zijn adempauzes snel de kans grijpen om even op volle kracht te spelen, om dan snel weer terug te zakken tot een niveau waarop ze de frontman niet overwoekeren. Een typisch geval van de zwakste schakel. Op de CD doet dit probleem zich niet voor. Hier is het geluid goed en rustig uitgebalanceerd, een voordeel van werken met computers. Het schijnt dat Spinvis na het succes van zijn eerste CD helemaal niet de planken opwilde. Het geluid van de CD zou zich niet lenen voor een live presentatie. Na een hoop trekwerk ging hij toch overstag. Zijn oorspronkelijke twijfel lijkt hout te snijden. Waar de CD diep beroert, is live de overdracht van het gevoel ver te zoeken. Overigens leek het grootste deel van het publiek aardig in haar nopjes. In hoeverre dit te maken had met de muziek of het aanschouwen van ‘Spinvis de legende’ is de arrogante hamvraag. De zwakste helft van het recensentenduo koos in de pauze het hazenpad. De veronderstelling: veel beter wordt het niet. Het risico: veel beter werd het wel. Lees het hier. De sterkste schakel van het stel zette dus dapper door, keerde terug naar haar al dan niet klapstoeltje, om verrast te worden door een toetsenist die in de pauze een mogelijkheid zag zijn ei te leggen. Een hiphop-ei wel te verstaan, een soort van gerap over dat alles een echo is. Ondanks het feit dat zijn stem van een betere kwaliteit was dan die van meneer Spinvis (wat dan ook niet zo moeilijk is), fronsten er heel wat hoofden. Weer wat oude hitjes werden inspiratieloos opgevoerd en de flauwe glimlachjes of zelfs knikkende hoofdjes kunnen alleen verklaard worden doordat deze semi-rock versies flauw herinnerden aan de mooie liedjes die het ooit waren. De muzikanten deden hun best, speelden hun ingestudeerde geïmproviseerde stukjes alsof hun leven er van af hing, toch kreeg je het idee wanneer je naar hun gezichten keek, dat zij stiekem ook al wisten dat ze dit beter hadden kunnen laten. En dan het filmmateriaal.. Probleem bij film/projecties bij muziek, is dat het al vaak lijkt alsof de muziek de beelden moet ondersteunen, in plaats van andersom. Dat kan de bedoeling zijn, maar dat maakt Lotus Europa "kunst" in plaats van een popconcert. Indien hun intentie daadwerkelijk was een multimediale kunst ervaring te creëren, gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat dat dan een behoorlijk geflopte ervaring was. Bovendien komt men voor de liedjes van Spinvis en het mooie aan zijn zweverige liedjes en teksten is juist dat ze allerlei beelden bij je oproepen. Om dan het beeld van twee lachende Polen en snelwegen opgedrongen te krijgen. De toegevoegde waarde is, mijns inziens, ver te zoeken. Een liedje waarbij het filmpje wel vermaakte en niet irriteerde, was een nieuw liedje, over een man aan de rand van een zwembad die denkt uit elkaar te vallen. In dit liedje werd ook eindelijk de link met de Lotus Europa gelegd. De beelden zijn hier een begeleiding van de muziek; ze beelden bijna letterlijk uit waarover gezongen word. Een soort videoclip. Best aardig, maar de eerste écht gemeende glimlach verscheen toch echt bij de regels "in het zwembad klinkt muziek altijd naar" (zeer vrij geciteerd), om duidelijke redenen. Tijdens de toegift zagen we zowaar een glimp van wat men van een band als Spinvis zou verwachten: een jolige, spontaan ogende (maar toch ingestudeerde) en maffe manier van muziek maken. Helaas viel er niet veel meer te redden, conclusie is dan ook: de merkwaardige (muzikale en algehele) presentatie deed afbreuk aan de sterke liedjes van Spinvis. Alleen de teksten, die blijven goed, alhoewel het niet zeker is of we dat na het uitkomen van de nieuwe cd nog zo stellig zullen beweren. De nieuwe liedjes waren, op het "Lotus Europa liedje" na, maar magertjes leuk, maar wie weet klinkt het op cd veel beter. Grote kans.