Tekst: Gemma Barendse Foto's: Pauline Bok (www.popfoto.nl) Gisteren speelde de frontman van het heerlijk vreemde Kaizers Orchestra in het Paard. Hij heeft eerder dit jaar een solo-album uitgebracht, waarop hij de opzwepende hoempa muziek van zijn orkest even laat voor wat ze is en zijn gevoeligere kant uitdiept. Live wist Janove Ottesen echter de spontaniteit van Kaizers Orchestra te behouden en was er weinig sprake van melancholie. Voorprogramma was het enthousiaste The Real Ones. Een heerlijk avondje Scandinavische muziek. Een warm welkom werd verzorgd door de Noorse band The Real Ones. Wat een ontzettend leuke, muzikaal extreem strakke band is dat. Zelden zie je een band die met zoveel enthousiasme en plezier muziek maakt. Alleen al van het kijken naar de gezichten van de bandleden werd je spontaan gelukkig. Een soort van poppy folk maken the Real Ones, doorspekt met o.a. afrikaanse, latin, country en oosterse invloeden. Lekker chaotisch, ontzettend spontaan en, zo bleek later, een goed voorproefje van wat nog moest komen. Want, wie na het horen van het mooie ingetogen ' Francis' Lonely Nights' een dergelijk ingetogen optreden verwachtte, kwam bedrogen uit. Wie een Kaizers Orchestra-waardig bombastische show verwachtte, kwam ook bedrogen uit. De waarheid lag in het midden. De gevoelige liedjes werden in een rap tempo afgewisseld door een scala van (soms ietwat flauwe) grapjes en een flinke dosis meligheid. "We wanted to do this song with the banjo-player from the Real Ones, but I think he's eating. What to do?" Dan maar de band wat laten improviseren en met je mobieltje de banjo-speler in kwestie opbellen.. Geen liedje over beladen onderwerpen als eenzaamheid en de liefde kon voorbij gaan zonder te ontaarden in een jolige stemming. Dat kun je als storend ervaren, maar vermakelijk was het zeker. En geef toe, singer/songwriters die bloedserieus met acoustische gitaar op schoot hun ziel aan je voorschotelen alsof het een delicaat gerecht is, die zijn er al genoeg. Janove Ottesen realizeerde zich waarschijnlijk wel dat hij zich met zijn solo plaat in een steeds grotere stroom van singer/songwriters begeeft en iets moet toevoegen om zich daarvan te onderscheiden. Bovendien is het helemaal in de lijn van Kaizers Orchestra: lekker pretentieloos en met veel plezier goed gecomponeerde liedjes te gehore brengen. Om iemand uit het publiek te citeren: "vrolijkheid is ook een emotie" en misschien wel de fijnste die er is. Bovendien is Janove Ottesen Janove Ottesen, wat zoveel betekent als: hij komt overal mee weg. Met een charisma waar je u tegen zegt (al delen allicht alleen de vrouwen deze mening) heeft hij bij voorbaat iedere bezoeker op zijn hand. De interactie met het, veel te schaarse overigens, publiek was ronduit groots te noemen en muzikaal was het ook dik in orde. De samenwerking met de band The High Heels was een goede keuze. Veel van de meligheid was aan hun te danken. Doch, als je zo goed kunt spelen, kun je je zoveel spontaniteit en improvisatie veroorloven, zonder dat het afbreuk doet aan de muziek. En dan nog even zijn stem.. Voor wie het ontgaan was door de grootse afleiding die Kaizers Orchestra's muziek biedt: Ottesen kan zingen. Heerlijk warm beheerst stemgeluid. Het ligt er misschien een beetje aan wat je van de avond verwacht had en hoeverre het gevoel voor humor van Janove Ottesen en zijn band je kon bekoren, maar het staat buiten kijf dat de meesten de grote zaal van het Paard met een glimlach op hun gezicht verlieten. Meer Scandinaven naar Den Haag, alstjeblieft!