Er heerst een relaxte sfeer onder het publiek bij het InHolland podium. Het overgrote deel van het publiek is wat ouder dan wat je treft met de andere podia, maar dat mag de pret niet drukken. Biertje in de hand en heerlijk genieten van de klanken van Julian Sas. Julian Sas is langzamerhand één van Neerlands grootste gitaarhelden geworden. Hij koppelt een verbluffende techniek aan tomeloze inzet. Hij hoeft een song maar één keer te horen en kan 'm dan óf feilloos naspelen óf er een volledig eigen draai aangeven. De muzikale belangstelling van Julian is heel breed, van country tot metal en van Neil Young tot Jimi Hendrix. Hij sluit zijn optreden af met het nummer “Hey Joe” van Jimi Hendrix. De afstand tussen z'n hart en z’n vingers daarentegen is héél, héél kort: wat z'n hart voelt laten z'n vingers meteen horen! Melvin Taylor stond jarenlang in het voorprogramma van grootheden als B.B. King, Buddy Guy, Santana, George Benson en Canned Heat. Maar sinds het album “Melvin Taylor and the Slack Band ” uit 1995 is hij zelf een grootheid. Zijn overweldigende gitaarspel maakt hem tot een van de belangrijkste, maar in thuisland Amerika vrijwel genegeerde vertegenwoordigers van de Chicago blues en rootsrock. Kippenvel krijg ik dan ook als hij het nummer “Black Magic Woman” inzet van Santana. Als derde deze avond is Joe Bonamassa aan de beurt. Deze gitaarvirtuoos is een zeer hotte act in de Amerikaanse bluesrock scène. Klassieke blues, nieuwe blues, Amerikaanse blues, Britse blues, Bonamassa beheerst het allemaal. Al vanaf zeer jonge leeftijd klonk Bonamassa als een doorgewinterde bluesveteraan. Hij deelde het podium met grootheden als John Lee Hooker, Danny Gatton en Robert Cray. Tijdens zijn optreden weet hij je mee te nemen op een ongemeen spannende, mooie en enerverende muzikale ontdekkingsreis. White Cowbell Oklahoma, druipsnorren, foute zonnebrillen, cowboy-hoeden, Mexicaanse dwergen, een opgezette alligator en een dikke negerin. Haast ongelooflijk dat deze Canadezen niet uit de back alleys van Alabama zijn gekropen. Twingitaar harmonieën, Lynyrd Skynyrd- en Aerosmith-riffs en die ouwe vertrouwde sex, drugs & white trash zorgen ervoor dat geen enkele barbecue meer veilig is. De bravoure en intensiviteit waarmee het geheel geserveerd wordt is indrukwekkend. Een goed einde van een geslaagde zestiende editie van het Bluespodium van de KoninginneNach 2005!