Vrijdag 8 april was de finale van de Grote prijs van Zuid-Holland, categorie bands. Zes bandjes hadden zich door de voorrondes heen geworsteld. Aan de oever van de Maas, op een podium genaamd Waterfront, werden ze 20 minuten los gelaten. Onder hen Grechko’s Doll uit Den Haag. Zij gingen uiteindelijk met de derde prijs naar huis. Hoewel, voor hetzelfde geld gingen ze niet naar huis, maar naar een bungalowpark op de Veluwe. Dit wordt nog uitgezocht. De sfeer was wat lauwtjes gedurende de hele happening. De gastenlijst bestond uit een paar honderd namen, maar een groot deel van de genodigden had blijkbaar betere dingen te doen. Dat zij onvruchtbaar mogen worden en veel lekke banden krijgen. En nu we toch lekker positief bezig zijn: het geluid was extreem kut. Een troebele brei waarin nog net de slechte balans tussen alle instrumenten hoorbaar was. Voor bandjes, zoals Grechko’s Doll, die het van hun subtiele arrangementen moeten hebben, was het slechte geluid een behoorlijke dobber. Niet zo tof dus, volgend jaar beter graag. Of dit slechte geluid tijdens de andere twee finale ook parten heeft gespeeld wist de organisatie niet te melden. Wel wisten we los te krijgen dat tijdens de finale categorie dance, de formatie Tonatonics naar huis ging met de hoofdprijs op 1 april. De publiekprijs was op deze vrijdag voor 2Times uit Den Haag. En dat Imelda de winnaar is van de categorie R&B/hiphop. Het publiek sprak tijdens deze avond liever zijn voorkeur uit voor de Nederandertalers. Vanavond barste de categorie bands los met Vegas For Millions. Op het eerste gezicht niet vernieuwend en een dertien in een dozijn rockband. Hier en daar een houding die ietwat arrogant aan doet. Soms leek het erop of de band dacht dat ze de hoofdprijs al in haar bezit had. Echt overtuigen deed de band niet. De hele set kwam Vegas for Millions maar niet van de grond. De band is zeker tot meer in staat. Waarschijnlijk hierom wist de jury, deze band, de tweede prijs toe te kennen. Binnenkort gaat Vegas For Milions, de Sahara studios in met Henk Koorn om daar een heel album op te nemen. We zijn benieuwd wat ‘onze’ Henk kan toevoegen aan het geluid van Vegas For Millions. De boys van Zundapp plugden als tweede hun gitaren in. Ook was er een synthesizer. De podiumpresentatie staat als een huis op een aardbeving. Een hoop gespring en dadendrang, gekke fratsen en meer van dat soort prettige ongein. De muziek van Zundapp is een interessante mix van rock, punk en electro. De toetsen vullen de stevige gitaarriffs mooi aan, waardoor de muur van geluid een vrolijk kleurtje krijgt. Strakke, puntige songs, opzwepende refreinen, goede samenzang en 20 minuten feest. Een lekker bandje voor oog en oor. Na een korte pauze, kondigde presentator PP, respect voor de man, hij deed het erg grappig, All for Nothing aan. De mannen hadden, zoals dat de punkscène betaamt, een flinke achterban meegenomen. Qua energie in het publiek was dit concert het hoogtepunt. Ze mochten dan ook de publieksprijs meenemen. De muziek van All for Nothing is oldschool hardcore. Ze zijn flink beïnvloed door Sick of it All. Leuke oldschool die de goede oude tijd weer tot leven wekt dus. Tijd voor Den Haag in the house: Grechko’s Doll, een eigenzinnige eend in de bijt. Waar de rest van de bands het vooral gooit op powerherrie, speelt GD meer ingetogen luisterliedjes. Een beetje lastig dus met het brakke geluid, maar de jury pikt het wel op. De derde prijs werd verdiend door de originaliteit van de band. Spannende liedjes, met veel dynamiek in elkaar geknutseld. Tis de beurt aan Any, een trio dat nog maar sinds kort in deze vorm op de planken staat. Ze doen het leuk en boeken kleine succesjes. In Waterfront gaan deze succesjes niet op. Dit trio valt en staat met een goed geluid. In plaats van een aardig geluid schotelt de geluidsman ons een brei voor waar geen brood van te bakken is. Erg jammer. Door de brakke geluidsmuur heen horen we liedjes die misschien wel aardig zouden zijn. Hun demo ‘Anywhere but here’ is hier een goed voorbeeld van. Een beetje Muse met een beetje Placebo. Maar vanavond blijft zowel Muse als Placebo achterwege. Niels, de zanger/gitarist van de band probeert met opgemaakte ogen nog wat goed te maken wat jammer genoeg niet wil lukken. Aan Kitty Contana de eer het feestje met een klapper af te sluiten. En dat doen ze. Rock ‘n Roll met overtuiging, het klassiek groovende soort. Het is een mooi zootje bijeengeraapt, die Contana broeders. Koppen die je niet snel op één podium verwacht, maar het is al snel duidelijk dat deze jongens elkaar gevonden hebben. De liedjes zitten goed in elkaar en hebben een open geluid. Er is alle ruimte voor instrumentale blokken die lekker zompig doorrocken. De jongens overtuigen op alle fronten: niet te pretentieus, niet te uitgedacht, hart en ziel aanwezig en in staat een klassiek rockgeluid neer te zetten. De eerste prijs dus, een terechte winnaar, al dacht een deel van het publiek daar anders over. We nemen het ze niet kwalijk, de jeugd van deze tijd is tenslotte opgevoed met conceptmuziek en onversneden rock ’n roll? tsja, wat was dat nog maar weer? Kitty Contana dus.