Westerpop kan je zo’n beetje de hekkensluiter van de zomerfestivals noemen. Vrijdag 27 augustus zat het weer nog erg tegen, zaterdag 28 augustus klaarde het gelukkig op. Het was wel weer modderdansen geblazen, maar de sfeer was uitstekend en de acts boeiend genoeg om iedereen een leuke dag te bezorgen. Artefact won vorig jaar de Peter Tetteroo Bokaal, reden waarom de band dit jaar het festival mag openen. Het onderkoelde stemgeluid van de zangeres doet denken aan dat van Sade. De afgelopen tijd is heel wat bereikt. De triphop van deze formatie valt dermate in de smaak, dat PIAS binnenkort het eerste album 'Addicted To Your Goodies' uitbrengt. Als festivalbandje kan er nog wel wat aan gebeuren. Het is allemaal nogal statisch op het podium en de nummers hadden wat meer kunnen vlammen. Treble maakt dat meer dan goed. De frèle zangeressen trommelen er op los, eentje kan er ook wat van op toetsen en ze maken als eerste act gebruik van de catwalk, die een meter of tien, vijftien het publiek ingaat. Vooraan allemaal blije kindertjes, die uit volle borst refreintjes meezingen. De stemmen van de zangeressen zijn wat iel, maar de harmonieën komen er meestal fraai uit. Bij Boo! loopt het aanvankelijk niet gesmeerd. De band krijgt geen tijd om te soundchecken. Treble begon een kwartier te laat en de organisatie probeert tijd te winnen. Zanger Chris kijkt ontevreden, zijn bas is nauwelijks hoorbaar. Hij gebaart naar opzij en als dat niet blijkt te helpen verlaat hij met zijn bandgenoten na het eerste nummer het podium. Nadat backstage wat woorden zijn gevallen komt Boo! terug en klinkt het geluid zoals het hoort. Een leuke band, goede nummers, eerste klas festivalmateriaal en toch nog nooit op Lowlands. Insiders wijten dat aan de monopoliepositie van Mojo. Dat dus niet hun boekingen doet. Ian Siegal en zijn band doen het uitstekend. We zagen ze al op de KoniginneNach en Werfpop. Het gaat frontman Ian steeds beter af. Zijn rauwe bluesstem past goed bij het repertoire en de mooie verhaaltjes die hij in en voorafgaand aan zijn liedjes vertelt, voegen net dat beetje extra toe. En dan is het de beurt aan Antiproduct. Een shockrockband die muzikaal weinig voorstelt en dat probeert te compenseren met veel bombast, make-up en buitenissige kledij. Het publiek vindt het allemaal prachtig. Hoe vreemder de zanger uit zijn ogen kijkt, hoe gekkere grimassen hij trekt en zich in allerlei bochten kronkelt, hoe enthousiaster de toeschouwers. Als hij tegen het eind van het optreden de catwalk oploopt, zijn leren broek afstroopt en zijn pik heen en weer zwaait, ontdekken we dat zijn onderbroekenlol nog lager bij de grond kan. Rudeboy neemt ons met zijn League of XO Gentlemen terug naar de tijden van de Urban Dance Squad, zij het met een andere band en ander repertoire. Hij raast en tiert over het podium en laat horen dat hij ook graag als zanger serieus wordt genomen. Jammer dat zijn stem minder goed is als die van enkele van zijn bandgenoten, die af en toe een deuntje meezingen. Als rapper overtuigt hij toch meer. Bij Jovink en de Voederbietels is het høken geblazen. De Achterhoekse humorrock wordt losgelaten op het Delftse publiek. We maken kennis met Tante Rikie en haar zoon, Manager Nijman. Zingen kunnen ze niet. Rikie probeert het wel, maar het is niet om aan te horen. Ach, het gaat om de amusementswaarde van het stel en in de Achterhoek weet men die wellicht wat meer te waarderen dan in Zuid-Holland. Roy Paci en Aretuska kennen we van Parkpop. Een groep Sicilianen die heel enthousiast, vakbekwaam en geroutineerd hun repertoire afdraaien. Frontman Paci deed zijn inspiratie in vele werelddelen en mengde al die muziekstijlen door elkaar tot een eigen geluid. Een goede afsluiter, hoewel veel mensen na Jovink en de Voederbietels al niet meer helemaal in staat zijn om dat te kunnen constateren. Westerpop, dat in vijftien jaar uitgroeide van een buurtfeestje tot een volwaardig festival, zit er weer op. Leuk, gevarieerd, en soms zelfs gedurfd geprogrammeerd.