De nieuwe mini-CD 'EP#3' van The Peptones is uit. Alweer een tijdje, want op Waterpop werd deze EP gepresenteerd. Vrouwen die mannen bedriegen lijken een centraal thema te zijn op het schijfje. Waarom? Geen idee, maar klaarblijkelijk is het een goede inspiratiebron om te rock ‘n rollen. Het eerste nummer ‘Plane to Istanbul‘ vertelt een verhaal over een bankoverval waarbij de vrouw de man bedriegt en vlucht naar Istanbul. De stijl van het nummer kenmerkt zich als een mengeling van The Living End, Elvis Costello en The Stray Cats met een grote dosis blues. Erik Greevers, één van de gastmuzikanten, zet met zijn Vox Continental orgeltje de setting voor dit eerste lied. Het nummer vormt een goede openingstrack, wat dan ook gelijk het sterkste nummer van de EP oplevert. Naast het meespelen als gastmuzikant, hebben Eric Greevers en Rob Louwers deze EP ook medegeproduceerd. De samenwerking met deze bandleden van X-Ray Men is voortgekomen uit het Impolite Garage Rockfestival, waar The X-Ray Men ook speelden. Dit festival werd door The Peptones dit jaar voor de tweede keer in mei georganiseerd. De typische-sixties-orgelsound van het eerste nummer is in het tweede nummer ‘Hats off (to Danko)’ geheel verdwenen. De toevoeging van Rob Louwers met het mondharmonicum geeft het weer een bluesachtigtintje. Is dit nummer een ode aan Danko Jones? De krachtige rock ’n rollstijl met niet teveel poespas is in ieder geval genoegzeggend. Bram Haasdijk, drummer/zanger van The Peptones: “Toen het nummer klaar was, deed het ons inderdaad aan Danko Jones denken. Aangezien we nog geen titel hadden, is het aan deze band opgedragen”. ‘She’s a heartache’ is een ander nummer over vrouwen die mannen bedriegen, wat een beetje doordendert in de stijl van het tweede nummer, maar iets minder sterk. Na verloop van tijd zelfs eentonig. De laatste twee songs ‘Impolite boogie’ en ‘Outlaw’ zijn nummers waarbij zelfs de meest stugge Hagenaar niet stil kan zitten. ‘Impolite Boogie’ refereert naar de bands eigen label ‘Impolite Records’. Het mondharmonicum is ook weer van de partij. Het is een stevig, instrumentaal bluesachtig rock ’n roll nummer met rustige overgangen, die Led Zeppelin-achtig aandoen. Deze tempowisselingen klinken verfrissend in de EP. Jammer dat het nummer slechts 1.40 minuut duurt. ‘Outlaw’ is de hidden track van de EP. “You’ve gotta listen to what your mamma says”, begint het en zo blijft het nog even doorgaan voordat de beurt aan daddy is. Het is een simpel en vrolijk rock ’n rollnummer. Eigenlijk kan je het direct al mee zingen, maar desondanks een leuke kaskraker. Bram noemt het nummer een uitprobeersel, wat in dit geval zeker als geslaagd mag worden bestempeld! Dit bleek ook bij een concert van de band in het café van het Paard van Troje, wanneer dit nummer wordt ingezet en het publiek flink mee staat te swingen op de muziek van de heren The, Pep en Tones. De EP is opgenomen in de SPOD studio in Delft bij Eric Greevers. Het geluid van deze EP klinkt blikkig en erg schel. Gewoon slecht dus. Het doet spontaan ideeën opwellen van een oude chevrolet met een krakkemikkige radio. Enerzijds past dit wel bij de rock ’n rollstijl, anderzijds mag het overduidelijk zijn dat de EP te gehaast is opgenomen. Opmerkelijk is de eigen creativiteit voor de zelfaanelkaar genaaide hoesjes en bestempelde EPs. Een volledige CD moet nog voor de zomer van 2005 verschijnen.