Door Cok Jouvenaar, Cecile Morel, Peisam Tsang en Nadine van der Zalm. De vijfde editie van het festival Langweiligkeit leek alles mee te hebben. Een leuke programmering, mooi weer én een aantal zeer enthousiaste redactieleden van 3VOOR12/Den Haag, die met veel plezier zappend door het festival gingen. Het is goed toeven op de terrasjes van de Grote Markt. Zo goed dat maar weinig bezoekers zich laten zien in De Boterwaag waar 50 lux hun ingetogen rootspop staat te spelen. Hun publiek bestaat uit rondkuierende, dikbuikige moeders al dan niet met gevulde bugaboo’s en familieleden en vrienden van de band. Die laatste groep weet het contrast tussen de lachende, dansende contrabassist en de ernstig kijkende zanger wel te waarderen. Ook het bijzondere instrumentarium bestaande uit lapsteel en mandoline trekt de aandacht. "Kom de volgende keer eens naar ons kijken als we niet in een badkamer spelen", zegt de gitarist. Die volgende keer is hoogstwaarschijnlijk zonder drummer Jason Chong. Hij kan zijn rol in de band niet langer combineren met zijn werk en de optredens met zijn andere band The Brilloos. We zappen door naar de overkant waar Grechko’s Doll zonder soundcheck als eerste mag aftrappen in de Zwarte Ruiter. Nadat het geluid hersteld is, krijgen ze de bezoekers steeds meer op hun hand. Hoewel het ook binnen erg warm is, zijn er aardig wat mensen komen kijken. Naar het einde toe wordt het publiek steeds enthousiaster. Een perfecte dag voor Grechko’s Doll om wat nieuwe zieltjes erbij te winnen. De ongekroonde prinses van de alternatieve folk is nog altijd Femke. Even eerder heeft zij het festival geopend met een kinderprogramma in De Boterwaag. Nu zit zij geflankeerd door haar zusters in café September te zingen. Edda en Anneloes doen in het geheel niet voor Femke onder. Als zij enkele solo’s ten beste geven dreigen ze haar zelfs vocaal voorbij te gaan. De zussen worden geplaagd door een onnodig soort bedeesdheid. Het is gewoon hartstikke mooi wat ze doen en qua podiumact zouden ze daar meer voor uit mogen komen. Femke is het meest rock ’n roll van het stel. Vooral de laatste nummers van de set zingt ze vol bezieling. Als het voorbij is zegt ze: "Dank jullie wel dat jullie zo stil hebben zitten luisteren". Twee levensgrote konijnen blokkeren de ingang van De Zwarte Ruiter. De mannen verstopt in die pakken zouden eigenlijk anti-dierproeffolders moeten uitdelen op het Plein. Zij hebben de geruchten ook gehoord: Naked zou een geniale CD uithebben. De mannen van Naked staan zich binnen in het zweet te werken. Voorman Arie Spaans is voorzien van een doordringende, snijdende stem die erg kenmerkend is voor de Britpop die ze maken. Gitarist Bram Busscheman, die doorgaans de liedjes van Thomas van subtiele accenten voorziet, staat nu "lekker te raggen". De drummer van Naked is een beest! Wild om zich heen slaand, drumt hij retestrak. Timo de la Mar heeft pech. Op deze mooie lentedag is het publiek niet te porren voor kleinkunst. Hij laat zich niet kennen. Hij lacht, maakt grapjes en zingt zelfs een gedeelte van een lied met zijn hoofd in een emmer vol water. Bij het wegzetten van de emmer loopt een gedeelte van de inhoud over zijn monitor. "Straks ga ik ook nog een regendans doen", belooft hij. Zijn eenjarig zoontje geeft het goede voorbeeld door voor het podium met zijn heupen te wiegen. De rest van het publiek koestert zich in de middagzon. Even later staan drie van de vier Grechko’s Doll-mannen alweer te spelen, maar dan in het café van het Paard van Troje, bij de formatie Can-of-Be. Daar steelt frontvrouw Julie Scott de show. Met haar dreigende stem kan ze behoorlijk uitpakken. Ook schuwt zij niet om middels bijgeluiden een aparte sfeer te creëren. De zich van andere Haagse groepen onderscheidende bandsound roept wisselend associaties op met Siouxsie & Banshees, Jeff Buckley en zelfs Tori Amos. "Eric, klokkenspel", zegt Julie in de microfoon. Wat op het eerste gehoor een vreemd verzoek lijkt, wordt al snel duidelijk als producer Eric Schurman het podium opklimt om een nummer mee te spelen. Hij produceert de dubbel-CD die eind dit jaar uitkomt. Het best bezochte concert in de namiddag betreft het afscheidsconcert van Tino. De kameleon houdt er "wegens gebrek aan belangstelling" mee op, maar vandaag is daar niets van te merken. Hoewel Confusion buiten ‘de loop’ ligt is het stampensvol. Na een aanvankelijk matte start, hervat Tino zich zodra drummer Tjebbe en bassist Sven het podium betreden. Het heilig vuur is toch nog niet helemaal gedoofd. In Tino’s ogen is een ondeugende sprankeling waar te nemen. Deze laatste keer toont hij zich energiek en vastberaden. Alle ‘highlights' van de afgelopen jaren komen aan bod. De overige nummers zijn gebundeld in drie CD’s waar hij het afgelopen jaar aan heeft gewerkt. Hoewel het blikkerige geluid van de installatie Tino’s stem vervormt, hindert dit de meeste toehoorders niet. Ze roepen om nog een liedje en wel specifiek om ’Put your money in your asshole’. "Nee, hoor, de volgende band komt er al weer aan", zegt de bartender en gooit een CD op. Tino laat zich niet van de wijs brengen en speelt zijn allerlaatste toegift. Daarna is het tijd voor het diner. Op de diverse locaties worden de maaltijden muzikaal opgeleukt door DJ’s, zoals het diner dansant van DJ Jaques de la Disque in de Boterwaag of het diner met DJ Cupatec in het Paard. We hervatten het avondprogramma met Cape Canaveral. Zij bewijst in het Paard-café dat stonerrock nog lang niet uit is. De nummers liggen zo makkelijk in het gehoor dat refreinen meteen worden opgepikt door het publiek. Deze band uit Breda gaat helemaal op in hun eigen muziek. De gitarist klimt zelfs op een box om er vervolgens enthousiast vanaf te springen. Het is de beurt aan Spider Rico. Al voor de band begint is de Zwarte Ruiter helemaal volgestroomd. Temperaturen komen daar voor het gevoel tot onmetelijke hoogten. Drummer Leffie valt bijna flauw van de hitte. Tussen de nummers door legt hij zijn lichaam even te ruste op het drumstel. Zanger/gitarist Dennie lijkt erg dronken. Als hij een snaar breekt, heeft hij moeite er een nieuwe op te zetten. Het publiek krijgt pure rock-'n-roll-orgasmes voorgeschoteld met een flinke dosis show. Er wordt gezwaaid met microfoonstandaards en als het even kan willen de bandleden elkaar te lijf gaan met hun instrumenten. Het publiek vindt het prachtig. Omdat de groep weigert op tijd te stoppen, is een confrontatie met de dienstdoende stagemanager onvermijdelijk. Een deur verder speelt eenmansband Tuesday Child. Maurice Bom kan de sfeer van Langweiligkeit (lekker relaxed muziek luisteren, heen en weer lopen en een beetje praten) absoluut niet waarderen. Gefrustreerd noemt hij het Haagse publiek "te asociaal om te kunnen luisteren". Boos speelt hij vier nummers. Tijdens het laatste lied zet de volgende band alvast het drumstel neer. In de overvolle kroeg kunnen ze het nergens anders kwijt. Dat is voor Maurice de druppel. Woest gooit hij zijn gitaar af. De formatie 10.000 Elektrovolt zorgt ervoor dat de grote Boterwaag onbegaanbaar wordt. Diegenen die proberen te dansen moeten dat op een houterige manier oplossen. De negentienjarige Jimi Hellinga wordt er zelf ook helemaal wild van. Het doet er niet meer toe dat hij zichzelf slecht kan horen. Hij maakt lekkere electro, met een hoofdletter E. Wie hem heeft moeten missen door de drukte, krijgt een herkansing op het festival State X New Forms en op het Depart Festival. Beide evenementen mogen zichzelf rijk prijzen met zo’n talent. Thom Revolver probeert na Spider Rico in de Zwarte Ruiter het publiek te overtuigen van hun kunnen. Dit Amsterdams gezelschap ziet er erg bont uit, alsof The Village People op het podium staat. De band speelt freaky jaren tachtig pop en doet bij vlagen denken aan Joy Division, The Cure en Duran Duran. Het haar van de zanger lijkt sprekend op dat van Robert Smith. Hij had zo weggelopen kunnen zijn van PInkpop 1986. Thom Revolver lokt hier wisselende reacties uit. De jongere generatie vindt het prachtig en energiek om te zien, de oudere generatie heeft het allang meegemaakt. R.O.O.O.M. staat in een gezellig druk café September. De band swingt en de muziek is goed dansbaar. De set is erg funky met een mix van soul en HipHop. Dit grooved! Deze jonge band met verschillende nationaliteiten en achtergronden klinkt veelbelovend. Later dit jaar, op zaterdag 26 juni, is de groep te zien bij het festival Haags Pop Podium LIVE. De eerste akkoorden van Sonic Litter dienen zich aan. De band uit de Motorwolfstal laat de stoppen in de Confusion niet doorslaan. De muziek is niet erg goed of strak, maar rock-'n-roll is het wel. De broertjes Fonderie hebben er zichtbaar veel zin in. Hoogtepunt van de avond is onmiskenbaar Orange Sunshine. Onthoud de namen Guy Tavarez, Mischa Poppe en Arthur van Berkel. Deze mannen zetten het podium in vuur en vlam door een rauwe muur van geluid te produceren. Motorrock ten top! Als het dak van de Zwarte Ruiter er niet goed op zat, was deze er definitief afgeblazen. Komt het niet door de band, dan wel door het laaiend enthousiast geworden publiek. Het Big Muff-geluid en de strakke drums laten het café op zijn grondvesten schudden. Gevolg is een kolkende massa van mensen, maaiende armen en meebangende hoofden. Orange Sunshine rules! Als er ooit een prijs uitgereikt zou worden voor beste Haagse live-optreden van 2004, dan zou deze band op zeker genomineerd worden. Na een veel te lange ombouwtijd is het de beurt aan Reboot. Gaan de toehoorders bij Orange Sunshine nog helemaal loos, bij deze band is de ontvangst een stuk lauwer. Drum & bass hoort natuurlijk ook strak te zijn, ook bij een live drum & bassband! Wellicht dat de verwachtingen worden ingelost als deze band op 22 augustus acte de présence geeft op het fameuze festival Lowlands. Buiten zitten organisatoren Barbara de Haan en Matty Ros bij te komen van de geslaagde dag. "Er hebben zich geen nare dingen voorgedaan, slechts een arrestatie van iemand die helemaal was doorgeflipt in de Boterwaag. Wij zijn erg tevreden." De aanpak is vergeleken met voorgaande jaren veel professioneler. Met een vette glimlach en een knik naar Barbara zegt Matty dat het veelal door Barbara komt. Dit jaar geen afterparty? "Is het programma nog niet vol genoeg dan?" En zo is het maar net! Een goed gelukte vijfde editie van Langweiligkeit met een sterk programma en prachtig weer.