Voor rockband Tacker is het eindelijk zover. De debuut-CD ‘Addiction’ is klaar en kan worden gepresenteerd aan pers en publiek. Dat gebeurt op vrijdag 28 mei in de bovenzaal van het Amsterdamse Paradiso, waar een paar honderd man wordt getrakteerd op een optreden van de band en op de première van de videoclip van de eerste single 'What the fuck'. Die CD ligt al een week eerder in de speler van de redactie van 3VOOR12/Den Haag. De kiem van dit album is gelegd door voorman Eric Corton (de enige niet-Hagenaar van deze formatie en behalve muzikant ook BNN-presentator en acteur), die zo’n anderhalf jaar geleden muzikanten bij zijn liedjes zocht. Roland Dirkse (gitaar), Peter Kennedy (bas) en André Kemp (drums) waren maar al te graag bereid om mee te werken. Met behulp van de producers Justin Billinger en Michiel Marsman is het gelukt om een solide album af te leveren. Een tacker (zo’n grote nietmachine weet u wel?) waardig, is de conclusie na een luistersessie. Maar met het woord ‘solide’ ben je er nog niet. Dat klinkt te saai, te gewoontjes. ‘Addiction’ is ook spannend, zit muzikaal gezien zeer goed in elkaar en berijdt de hersenkronkels van de luisteraar als ware het een achtbaan: de band verwijst met het album naar het duistere, dat wat het daglicht niet kan verdragen. Op het CD-hoesje staat op de voorkant het hoofd van een clown, die aan de achterkant zijn vrolijke gezicht heeft ingeruild voor een monsterlijk voorkomen. Die clown verwijst naar John Wayne Gacy, een seriemoordenaar, zo horen we van de band. Gacy trad op als clown, maar een echte kindervriend kun je hem nou niet bepaald noemen. Hij vermoordde 33 jongens en begroef ze in de kruipruimte van zijn huis in de buurt van Chicago. ‘The killer clown’ stond in zijn omgeving bekend als een aardige en hardwerkende man, maar hij was verslaafd aan het doden van mensen. Op het eerste gezicht lijkt veel onschuldig, maar in werkelijkheid is het tegendeel het geval, lijkt ‘Addiction’ te willen zeggen. Zo extreem als Gacy zijn de meesten van ons niet, maar iedereen heeft wel iets waar hij of zij niet buiten kan en daarmee kun je behoorlijk uit de bocht vliegen. Genoeg gefilosofeerd. Eenmaal in Paradiso spotten wij met onze paparazzi-pet op onder andere acteur en presentator Chris Zegers, presentator Mike ‘we hebben een beller’ Starink, Birgit Schuurman, zangeres Rose en zelfs de schrijver Bernlev. Altijd leuk, maar hiervoor zijn we natuurlijk niet gekomen. Platenmaatschappij Suburban houdt geen officiële toespraak met een overhandiging van ‘het eerste exemplaar’; in plaats daarvan gaat Tacker meteen aan de slag. De heren gooien zich er vol in, werken zich in het zweet en zetten een zeer strakke en intense set neer. Om het nog intenser te maken, zou Corton – die een zeer donker stemgeluid heeft – de grenzen van zijn bereik nog meer kunnen opzoeken. Een gillende keukenmeid zal wel niet in hem schuilen, maar een krijsende keukenknul misschien wel. Variaties in hoog en laag, het inzetten van de kopstem en ‘belting’ (je longen uit je lijf zingen): het maakt de nummers nog gemener. ‘What the fuck’, de eerste single van het album, heeft een hypnotiserende melodie en de bijbehorende clip, geregisseerd door Arne Toonen (‘Anderland’) wordt na het optreden van Tacker vertoond. De clip heeft iets weg van een boze droom, zodat het nummer nog psychedelischer wordt. Toch zijn er een paar andere nummers op de CD die ook hitpotentie hebben, zoals ‘On the Beach, een nummer met een zeer sterk refrein. Het zou de volgende single kunnen zijn. Liefhebbers van stevige rock met een alternatief tintje zullen met de aanschaf van ‘Addiction’ zeker niet worden teleurgesteld. Samen met producers Billinger en Marsman (die ook aan een aantal nummers hebben meegeschreven) hebben de Tacker-leden een album gemaakt waarvan ze hopen dat dit een goedaardige verslaving oplevert. ‘Zie ‘Addiction’ maar als een vijfgangenmaaltijd, die doet verlangen naar méér”, staat in een persbericht. En zo is het. Van Tacker hebben wij voorlopig onze buik nog niet vol.