koninDe spanning is om vijf uur 's middag nog om te snijden. De Nach gaat zijn jubileumeditie in met een receptie in het Theater aan het Spui, waar de o zo belangrijke gemeenteambtenaren, sponsors, bobo’s en andere mensen die als interessant en belangrijk aangesproken dienen te worden. Voorgaande jaren had vriend en vijand veel kritiek op de programmering van de KoninginneNach. Maar als Initiatiefnemer Roland Verbiest het officiële openingswoordje spreekt, lijkt er geen vuiltje aan de lucht. Hij houdt het zelfs kort en zet vooral de nieuwe mannen Arthur Pronk en Rick van Oosterhout in het zonnetje. De Nach gaat pas echt van start als wethouder Wilbert Stolte zijn woordje heeft gezegd en Beth Hart een kort intermezzo verzorgt achter de piano. Na twee nummer houdt ze het al voor gezien. De o zo belangrijke mensen lijken geen oog te hebben voor dit talent. Liever doen ze zich te goed aan de gratis hapjes en drankjes. Net als vorig jaar blijven de echt grote namen ook dit jaar achterwege. Het gemeentebestuur werkte op dit vlak niet echt mee. Een KoninginneNach ja! Maar dan wel volgens hoog gestelde eisen die de Nach haast onmogelijk maken. Ondanks de kritiek en problemen met sponsoring en subsidies lijkt de KoninginneNach zich op deze jubileumeditie te hebben herwonnen. De mensen van Doen Evenementen hebben een van de betere nachten sinds jaren neergezet. Misschien komt dat juist wel omdat de blues meer de overhand heeft dan voorgaande edities. Echte trekkers staan er niet waardoor het bezoekersaantal zo rond de 125.000 blijft hangen. Weer minder dan vorig jaar als we de statistieken mogen geloven. Het publiek lijkt ook pas de weg naar de binnenstad te vinden rond de klok van tien uur. Waarschijnlijk heeft men eerst de weersvoorspelling afgewacht. Misschien dat een laatste oproep op 3FM - en het gerucht dat Tim Akkerman van Di-rect zou optreden - de twijfelaars hun huis uit wist te lokken. Op het Haagse podium staat misschien wel de beste bluesgitarist van Den Haag: Jean Paul Rena. Deze Haagse SRV man (voor wie het niet weet, dit was de bijnaam van Stevie Ray Vaughn) staat op het Kerkplein klaar om het publiek een flink staaltje zielepijn voor te schotelen. Helaas laat het geluid hier te wensen over. "Een bluesgitaar moet door merg en been gaan", weet een man uit het publiek te melden. Jij krijgt gelijk bij de Nederlandse bluestop van Barrelhouse op het Koekamp-podium. Deze veteranen blijken in al die jaren niets aan zeggingskracht en passie te hebben ingeboet. Passie is ook het kernwoord bij Lee Sankey en zijn band. Als een op hol geslagen wildeman, laat deze 34 jarige Londenaar een stukje bluesrock horen waar velen een puntje aan kunnen zuigen. Voor de Nach is 2004 ook het jaar van de dames, zij waren het die tot publieksfavorieten werden gebombardeerd. Wat dat betreft is er echt sprake van een KoninginneNach, met al deze diva’s. Zo staat de Hofplaats aardig vol bij het optreden van Van Orly. Het optreden is extra bijzonder, omdat het de eerste live-show is met haar gloednieuwe band. Door de regels heen is te merken dat Saskia van Oerle alias Van Orly onzeker, verlegen en zenuwachtig is. Desalniettemin hoeft ze zich niet te schamen. We mogen nog veel verwachten van deze soulachtige pop, waarbij de raakvlakken met de blues zeker aanwezig zijn. Een ander raakvlak bij Van Orly is die met de band Tasha’s World. Eén van de achtergrondvocalisten blijkt die bij beide zangeressen in dienst te zijn. Min of meer dubbele keep dus. Bij de optredens van Beth Hart en Tasha’s World moet je dus een keuze maken. De twee diva’s staan gelijktijdig op een podium. De Hofplaats staat in het teken van rauwe bluesrock in de stijl die we zo goed kennen van Janis Joplin. De Amerikaanse Beth Hart mag zichzelf de Geuzentitel Janis Joplin van 2000 wel geven. Hagenees, presentator en podiumvuller Jeffrey Huf gooit nog wat extra olie op het vuur door tijdens de ombouw, veel werk van Janis Joplin, Jimi Hendrix en Golden Earring’s 'Radar love' te draaien. Daarmee weet hij het publiek volledig op scherp te zetten voor zijn aankondiging van Beth Hart. Als een ware bezetene pakt Huf de zangeres op zijn schouder en gooit haar letterlijk het podium op. De twee blijken veel gemeen te hebben. Luister eens hoe Hart achter de piano het publiek echt toeschreeuwt. Als een dolle hond schurkt ze over het podium, waarbij haar bandleden zichtbaar moeite hebben haar bij te benen. Op de Koekamp gaat het er niet echt anders aan toe. Daar staat zangeres Natascha Slagtand van Tasha's World voor een duizendkoppig publiek zich in het zweet te werken. De band lijkt de trekker van het festival te zijn. Wie haar eerder aan het werk heeft gezien, is vanavond getuige van één van haar beste optredens ooit. Ze toont zich een ware podiumpersoonlijkheid en daarnaast weet ze goed overweg te gaan met de rol als frontvrouw. Als een soort toetje krijgt het publiek een medley van Bob Marley ('Get up, stand up' en 'Is this love') en Stevie Wonder ('Jammin’). Het optreden op de Nach bevestigt nogmaals wat we al weten over Tasha. Ze lijkt klaar voor het grotere werk. Wij adviseren nogmaals North Sea Jazz, Pinkpop en zeker Parkpop! Na afloop van het optreden is de zangeres zelf ook razend enthousiast. "Dit was helemaal te gek, de mensen gingen helemaal loos. Ze waren echt gek. Er werd echt gefeest!" De reggaeformatie Beef mag het podium op de Hofplaats afsluiten. Op het moment dat de band begint, lijkt heel het publiek te zijn uitgelopen om een glimp op te vangen van deze Eindhovenaars. Vorig jaar liepen de gemoederen al hoog op, dit jaar zullen we het daar maar niet over hebben. Mensen die het te druk vinden bij Beef pikken de laatste noten mee op de BinneNach, het Haagse podium (waar de New Groove Habits voor een overvol Kerkplein een wervelende show geven) of de Koekamp waar Five Horse Johnson afsluit. Net als Lee Sankey weet deze formatie het gevoel van de ouwe vertrouwde KoninginneNach naar boven te halen. Herinneringen aan vroegere jaren komen naar boven, met acts als Walter Trout (1992), Luther Allison (1993), The Hoax (1995), Junkhouse (1995) Popa Chubby (1996) en Jason and the Scorchers (1999). Het stemgeluid van Eric Oblander van Five Horse Johnson is zo vet dat je wel moet kijken naar dit stelletje muzikanten. Druk is het niet echt, maar stilstaan is onmogelijk. En daarmee lijkt de Nach weer precies op haar eerste edities. Geen commerciële kniebuiging maar een feest waar elke Haagse muziekliefhebber trots op kan zijn.