Het is lastig voor bands buiten de regio om een voet op Haagse grond te krijgen. Programmeurs in het cafécircuit zijn huiverig voor bands zonder 'eigen publiek'. De Belgische band Saint was samen met The Drift uit Alkmaar geboekt voor het café van het Paard van Troje en bewees het gelijk én ongelijk van de programmeurs. Op het smalle podium aan de Prinsegracht spelen het Alkmaarse kwartet The Drift en de Belgische band Saint. Een volle bak is het niet, maar al snel wordt duidelijk dat dat niet aan de kwaliteit de bands ligt. The Drift mag de avond openen en doet dit bevlogen en vol overgave. De vriendelijke en charmante liedjes lijken te zijn gemaakt voor de kroeg. Het is vooral de afwisselende zang die in het oog springt. Chris Engeringh begeleidt zichzelf afwisselend op piano en gitaar, terwijl frontman Flo de Haan regelmatig de tweede stem op zich neemt. Ervaring is het toverwoord bij The Drift. De band heeft al meer dan 130 keer op een podium gestaan. Bij de Belgen van Saint draait het ook om ervaring. De band heet Belgisch te zijn, maar frontman Steve komt oorspronkelijk uit Engeland en woont tegenwoordig in Dublin. "In Ierland is het moeilijk voor hem om voet aan de muzikale grond te krijgen. "Iedereen maakt daar muziek, van jong tot oud. Het barst er werkelijk van het talent. Zoveel dat het moeilijk is om ertussen te komen en mee te draaien." De charismatische frontman sleept zowel zijn medemuzikanten als het publiek mee met zijn ijzersterke performance en sublieme liedjes. Steve is begaafd met een stem die hangt tussen Neil Diamond, Tony Bennet en typisch Engels. Soms lijkt het net alsof hij zo uit de musicals van Andrew Lloyd Webber is gestapt om met zijn bandje de wereld te veroveren. Vanaf het bombastische openingsnummer tot het bijna breekbare 'Smallfish' is het een schot in de roos. Het publiek in het café hangt aan zijn lippen en laat zich meeslepen. Binnenkort verschijnt hun album 'Bones And Telephones' en deze zal groots door de Benelux worden verspreid. Als deze CD net zo is als hun live performances, wordt het zeker iets om naar uit te kijken. Om maar te zwijgen over de finale die Steve in petto heeft. Nog voor het slotlied wordt ingezet, beklimt de zanger in zijn eentje het podium om a capella de Tony Bennet-klassieker 'I lost my heart in San Francisco' bloedstollend te vertolken. Beter heeft Den Haag het de laatste tijd niet gehad. Vol respect en totaal flabbergasted staat het publiek er met open mond naar te kijken. Na afloop is de Engelsman tevreden, "Het was niet druk, maar de mensen die er waren hebben het naar hun zin gehad. Misschien als we de volgende keer weer hier komen, deze mensen hun vrienden mee kunnen nemen zodat we voor twee keer zoveel mensen mogen spelen."