Als Quentin Tarantino niet in een platenzaakje in Tokio inspiratie had opgedaan voor de soundtrack van zijn Kill Bill-trilogie. Dan had zangeres Ronnie van The 5-6-7-8’s op donderdagavond in het Paard van Troje nooit "you like pot?" geroepen, waarna zij een geoffreerde hijs nam van een stickie. En vooral: dan hadden wij niet kunnen genieten van hun garage-/surfrock-energie. Officieel heet de drievrouwsformatie ‘The 5-6-7-8-Playgirl Club’ en ze zijn sinds 1986 al actief. Zes albums zorgden ervoor dat Amerikaanse en Australische tournees ondernomen werden en in 2001 deden ze al eerder Europa aan. Drumster Sachiko en gitariste/leadzangeres Ronnie zijn vanaf het begin in de band, en door de jaren heen hebben meerdere meisjes de line-up bevolkt, zoals daar zijn Eddie, Omo, Yama, Yoshie en Rico. Tegenwoordig bespeelt Saki de basgitaar. The 5-6-7-8’s is een band die zich heilig houdt aan de basis van surfrock; up-tempo drums, strakke baslijnen en fris-snerpende gitaaruithalen. De dames presenteren zich koel en streng in een soort Star Trek-pakjes, gemaakt van roestvrij asbest. Ook de titels zijn precies zo speels en zorgeloos als je uit de surfscene mag verwachten: ‘Motorcycle go-go-go’, ‘Fruit bubble love’, ‘Woo hee’, ‘Barracuda’, ‘Woo hoo’ en ‘Hey! Mashed potato, hey!’. Wat deze formatie nou zo bijzonder maakt, is dat je heel zelden doorhebt in welke taal gezongen wordt. Ronnie zong zowel Japans als Engels, maar dat laatste werd op dezelfde manier gedaan als toen wij in onze prille jeugd een Engels nummer zongen, niet wetend dat het onverstaanbaar was. Maar dat doet er allemaal niet toe. Want het was feest in de kleine zaal van Het Paard. En het was druk. Veel drukker dan tijdens de optredens van de Nederlandse bands Naked, Eleven en Dicemen eerder op de avond in de grote zaal.