Het is 11 juni, 20.00 uur. In de grote zaal van Theater aan het Spui begint het eerste bandje te spelen. Uitverkocht is het vandaag, maar om 20.00 uur is dat alleen nog te merken aan de PJ Harvey fans die wanhopig proberen voor de ingang een kaartje te bemachtigen. De zwoele avond zorgt ervoor dat de stemming ontspannen is en dat velen nog lekker even blijven hangen in het kunstmatig gecreëerde terras voor de ingang van het theater; artiesten en bezoekers door elkaar. Maar binnen is het te doen en reikhalzend wordt uitgekeken naar de hoofdact PJ Harvey. Voordat het zover is, worden we getrakteerd op een mix van jong en oud, Nederlands, Europees en Amerikaans, stoer en rockend versus vrouwelijk en ingetogen en de reikwijdte van blues en country via stomend en hyperenergiek naar sprookjesachtig. Het belooft een mooie avond te worden. The Stands bijten in de grote zaal het spits af. Afkomstig uit dezelfde stad als The Beatles, de looks van The Strokes, de sound van The Byrds en The Band, de eenvoud van The Coral. Leuk, zo klinkt het. Niets meer en niets minder. Leuk, als begin, maar niet kippenvelveroorzakend, achterovervanjestoelvallend of niettebedwingenmeeswingend. Gewoon leuk. En ergens klinkt de echo van wijlen Daryll-Ann….