Het eerste optreden in Europa van Jim White ter promotie van zijn nieuwe CD 'Drill A Hole In That Substrate And Tell Me What You See', begint hier op The Music In My Head. Voor zijn optreden sprak hij met 3VOOR12/Den Haag over zijn nieuwe album. Jim White is een Amerikaanse singer-songwriter met een opmerkelijke carrière achter de rug van drugsdealer, kok, professionele surfer, Vogue model, fotograaf, taxichauffeur en nu dus muzikant. White’s muziekstijl is moeilijk te categoriseren. Vaak wordt het als alternatieve country bestempeld, want de Amerikaanse zuidelijke atmosfeer is door alle albums heen kenmerkend. White werkt veel samen met verschillende artiesten, met name op zijn laatste twee albums. "Dit doe ik om me niet aan één muziekstijl te binden. Ik sta graag open voor andere stijlen", vertelt hij. Op zijn tweede album 'No Such Place' bijvoorbeeld, werkt hij onder andere samen met de Japanse muzikant Sohichiro Susuki waarbij Japanse invloeden aanwezig zijn. "Eigenlijk ben ik een heel slecht artiest en dan lijkt het nog wat", voegt White nog lacherig toe. De nieuwe CD van White toont veel gelijkenissen met zijn eerste juweeltje 'Wrong Eyed Jesus'. "Dat komt omdat ik nu niet suïcidaal ben, wat ik bij mijn tweede CD wel was", vertelt White vrolijk. De tweede CD 'No Such Place' klinkt muzikaal trouwens ook vrolijk, maar wie aandachtig naar de teksten luistert, hoort wel een andere boodschap. 'Drill A Hole…' straalt dezelfde rust en mystiek uit als het eerste album. Wat overigens wel een gemis is, zijn de achtergrondgeluiden die je bij de vorige albums hoort. Blaffende honden, treinen, politieauto’s vagen vaak op de achtergrond wat juist die extra sfeer weergeeft. White belooft plechtig dit weer op zijn volgende album te zullen toepassen. White is erg trots op het feit dat hij model is geweest en heeft hiervoor zelfs een aantal jaren in Amsterdam gewoond. Ongetwijfeld moeten we hem wel eens in zijn undies hebben gezien. Ook dit vertelt hij trots tijdens zijn optreden. De vraag uit het publiek om dit te demonstreren, negeert hij maar. Michiel Breedveld van het radioprogramma Stork On Air (Radio West) weet nog een leuke anekdote uit zijn modellentijd van een Nederlandse collega. White is erg verbaasd over dit weetje en vertelt het verhaal: als een man een jasje over zijn schouder gooit, vindt Jim dat een man dit met de duim moet doen en niet met de vingers: "that’s not mannish". Het optreden van deze countryzanger is geen echte uitschieter. De zang blijft behoudend en komt niet tot uiting in vergelijking met de kracht die het op CD heeft. De nummers 'If Jesus drove a motorhome' en 'Combing my hair in a brand new style', vormen live twee sterkstaande nummers. White wordt bijgestaan door een vierkoppige band en geregeld worden de sax, blokfluiten en de my first Sony -van waarschijnlijk zijn dochtertje aan wie het mooie 'Bluebird' is opgedragen- erbij gehaald. Tijdens het optreden verontschuldigt White zich ervoor een gelukkig mens te zijn en hoopt dat het publiek daarmee kan leven. Hij geeft zijn toehoorders nog wijze levenslessen over het gedoseerd leven in het verleden, heden en toekomst en laat nog even goed doorschemeren een anti-Bush aanhanger te zijn. Het van de eerste CD afkomstige nummer 'Still water' vormt het hoogtepunt. De zaal geniet terwijl zij eigenlijk al klaar staan voor de hoofdact van vanavond.