De Amerikaanse Beth Hart mag dan een verleden hebben van drugsverslavingen en andere ellende: ze is er wel heel erg goed door gaan zingen. Op Parkpop zet ze het hele grasveld op zijn kop. Vooral als ze het podium afdaalt en tussen het publiek gaat zingen. Rockzangeres Beth Hart uit Los Angeles heeft een strot die doet denken aan Janis Joplin. Hopelijk lijkt ze verder niet op deze zangeres die door een overdosis voortijdig het leven liet. Hart leefde lange tijd zelf ook op het randje door haar drugsverslaving, maar die is ze te boven gekomen. Ze is clean, getrouwd en ze lijkt blij te zijnmet haar leven. En niets is mooier dan over vervelende dingen te zingen, als het zelf allang weer beter met je gaat. Een optreden van haar meemaken is een intense ervaring. Op het podium staat geen vrouw, maar een beest dat je kippenvel bezorgt. Dit is rock zoals die gezongen en gespeeld moet worden. In Nederland is Anouk degene die het leven op zijn hardst bezingt, maar vergeleken met Hart is dat maar kinderspel. Hier klinkt een stem die je raakt tot in je diepste vezel. Keihard en rauw, maar ook ontroerend mooi. Het publiek is er weg van en dat waardeert Hart. Ze speelt al haar hits en aan het eind van de set stapt ze van het podium en loopt het publiek in. Op het videoscherm zien we haar rondbanjeren langs de vele hoofden, zingend, af en toe fans omhelzend, met een stem die het niet een keer laat afweten. De beloning van Hart voor zoveel enthousiasme. Beth Hart mogen we gerust hét hoogtepunt van Parkpop 2004 noemen.