Mr Poh is nog niet zo lang bezig. Op de eerste mini-CD 'Enjoy The Ride' laat de band horen dat er heel wat talent in huis is. Maar dit eerste ritje kan muzikaal nog een stuk verder gaan en spannender worden. Zanger Michel van Zeijst heeft bijvoorbeeld een soepele stem, heel mooi in de hogere regionen, maar hij kan in de lagere wat beter uitgediept – letterlijk -, alsof Michel daar nog moeite mee heeft. Graag meer variatie, minder geloei, meer finesse, passend bij de teksten, en hier en daar wat meer warmte. Zijn stem heeft ontzettend veel mogelijkheden. Het materiaal is er, nu nog wat schaven en polijsten. De liedjes blijven goed hangen. Wel mogen in bepaalde nummers de roots van de bandleden wat minder nadrukkelijk aanwezig zijn. In het eerste nummer bijvoorbeeld horen we David Bowie zoals hij was ten tijde van de 'Spiders Of Mars' wel heel duidelijk langskomen. Om maar niet te spreken van de metal invloeden, duidelijk ingebracht door gitarist Martijn van Wijck. Ze passen niet altijd bij de nummers, die toch duidelijk meer pop/rock van opzet zijn. Op deze mini-CD is geen sprake van eenheidsworst. Elk nummer onderscheidt zich duidelijk van de rest. 'Waste', het tweede nummer, is nog het meest voorspelbare van de vier, maar wel heel dansbaar en met een hoog meezinggehalte. Het derde nummer, 'The joke is over', is een van de betere nummers van de CD, waar de roots juist niet hinderlijk aanwezig zijn. Het begint met een surfrockgitaartje en blinkt uit door een heel catchy refrein. En dan komt er ineens een pakkende, Klein Orkest-achtig keyboardsolo. Een gedurfde combinatie, maar hier werkt het. Tekstueel zijn de nummers soms behoorlijk voorspelbaar, maar hier en daar gelukkig ook origineel. In het vierde nummer, 'Recognition', is de eerste regel van het refrein: I’m coming home to me –. Een mooie vondst; alle andere bandjes zingen: I’m coming home to you. Het begint heel ingetogen, met fraaie zang, maar heeft daarna weer meer van een hardrock ballad. Aan het eind van de liedjes is veel aandacht aan besteed. Het is vaak verrassend, in ieder geval niet het nachtkaarsgebeuren wat je bij veel bands hoort of het abrupte eind dat nergens op slaat. Deze band grossiert in hard of zacht, meestal zacht in de coupletten en hard in het refrein. Er mag ook wel wat tussenin. Wat subtielere overgangen zouden de nummers interessanter maken. Hoofdrollen zijn slechts weggelegd voor de gitaar, piano en keyboards. Vooral de laatste twee instrumenten zijn heel functioneel en worden fraai en goed bespeeld. Drummer David Lane en bassist Bas Harding stellen zich een beetje al te bescheiden op. Bij de drums is niet veel variatie te horen. Dat kan nog uitgebouwd worden. En hier en daar een mooi basloopje is ook nooit weg. Mr. Poh speelt op 17 juli in café Lokaal Vredebreuk aan de Papestraat en op 23 juli in café Pop-In van het Haags Pop Centrum aan de Burgemeester Hovylaan.