Je kan een hoop verbloemen met een gimmick en leren kleding, maar uiteindelijk val je toch door de mand. Dit geldt zeker voor de band Pissing Angels, het nieuwe project van gitarist Rob Burridge, die zijn andere band Lemon Blue Lemon even op non-actief heeft gesteld. 'We hebben een sabbatical'. De grijsharige gitarist wilde eens wat anders. "Met andere mensen de muziek maken die ik echt leuk vind." Afgelopen woensdag was duidelijk waar Rob van houdt. Stevige gitaren, vette baslijnen en beukende drums in een stijl die veel weg had van de oude jaren zeventig hardrock van Deep Purple, Black Sabbath en Y&T. Voor zijn nieuwe band heeft Burridge mensen gevonden die weten wat een show maken is. Zo is daar de frontlady Zita, gekleed in een leren SM pakje. Als een wulpse stoeipoes beweegt ze zich over het podium. Tijdens de eerste nummers is het dan ook flink raak. Voor het podium staan de mannen weg te dromen bij de sensuele bewegingen van Zita. Toch is dit niet genoeg. Na drie nummers boeit de gimmick niet meer, hoe goed het viertal hun best ook doet. Muzikaal lijkt Pissing Angels er nog niet klaar voor. Ondanks 'Popa' Robbie die zijn solo's fanatiek het café in slingert en drummer Peter Hayes die zich van z'n beste kant laat zien, blijkt het geluid onderling niet genoeg uitgebalanceerd te zijn. Bassist Sven van Leeuwen is nauwelijks te horen in de zaal. Af zijn de nummers ook nog niet. Het zijn soms niet meer dan half uitgewerkte jams waarbij de muzikanten afzonderlijk soms niet weten welke noot of slag nu moet komen. Hierdoor klinkt heel slordig en onafgewerkt. Ook zangeres Zita is te beperkt in haar vocale kunnen. Ze ziet er echt geil uit, maar uiteindelijk wil je wel een stem horen die je inpakt en niet alleen een leer pakje. Beiden is natuurlijk het beste. Kijk bijvoorbeeld naar Nathalie Hagen van Black Heart Betty, om even in Den Haag te blijven, deze dame bezit beiden. Pissing Angels zal haar nummers eerst moeten laten groeien, waarschijnlijk in de richting van een stevig hardrock liedje. Want dat lijkt de weg te worden die de band zal inslaan. Hier en daar een uitstapje richting ska, zoals in 'What a girl', dat veel weg heeft van No Doubt. Wederom zijn clichés waar. Ook vanavond geldt 'bezint eer gij begint'. Nu was Pissing Angels niet meer dan een stel puberale oudere jongeren die hippe dingen willen doen. Ook de tweede band van de avond heeft de neiging de plank mis te staan. Engine is het nieuwe project van Matty Ros. Na enkele optredens in de regio doet het gitaargeweld van deze band het Paard van Troje aan. 'Alles op 10 en gaan' lijkt het motto. Als overmaat van ramp heeft Matty zich de taak van zanger aangemeten. Om weer even in clichés te spreken. 'Schoenmaker blijf bij je leest'. Van zijn stem hoeft Matty het zeker niet te hebben. Dit zou hij beter aan een echte zanger kunnen overlaten. Muzikaal lijkt ook Engine geen patent te hebben op originaliteit. Dat Matty gitaar kan spelen is duidelijk, maar gitaar spelen in dienst van een band is een ander verhaal. Engine is ook niet echt een band, zo presenteert het viertal zich tenminste niet. Het lijkt eerder Matty & Band. Het is echotrippen op gitaar en dan maar hopen dat de rest van de band jou volgt met samples, bas en drums. Het is jammer dat de muzikanten zich in die rol laten dwingen, want het zijn niet de eerste de beste. Zo zit ex-Prats the Whoblem Rick Koolen achter de drumkit en worden de samples bediend door Tjebbe, de broer van Matty. Wie van freakend gitaarlawaai en solo's houdt kan z'n hart bij deze band ophalen. Mensen die snel genoeg krijgen van gefreak en hopen op een ingetogen ballade of een sterk liedje hoeven niet bij Engine te gaan kijken.