Het is veelzeggend dat de Amerikaanse band The Tubes halverwege de jaren zeventig het eerste platencontact in de wacht sleepte met een videoband in plaats van een cassettebandje. Het kan ook de reden zijn dat ze vooral succes hadden met hun extravagante shows. Dat ze het nog steeds allemaal kunnen, bewezen ze donderdagavond 16 december in De Boerderij in Zoetermeer. De Boerderij staat bekend om het hoge gehalte ‘goud van oud’ in de programmering. Soms valt dat tegen. Maar The Tubes hebben het nog helemaal. Natuurlijk in de allereerste plaats door frontman Fee Waybill, die van de ene vermomming in de andere schiet en een prima stem heeft. Maar ook doordat hij toert met een ijzersterke formatie. Sologitarist Roger Steen, bassist Rick Anderson en drummer Prairie Prince zaten er vanaf het begin al bij. “Ik speel al dertig jaar met ze,” vertelt Fee trots na afloop. Ook keyboardspeler David Medd en tweede gitarist en toetsenist Gary Gambra zijn vaklui. “Zij toeren ook al twaalf jaar mee,” verklaart Fee. De avond begint met een warming-up door supportband David R Black uit Manchester. David R op zang en gitaar, Sarit Black op bas en zang en Pai op drums. Een stevig rockende band, die nog maar krap drie jaar bij elkaar is, maar al een indrukwekkende lijst aan optredens kan tonen. In Nederland waren ze dit jaar te zien op Dinxpop. Alledrie de leden hebben traumatische ervaringen opgedaan met eerdere bands, maar voelen zich met zijn drieën helemaal happy. Volgend jaar gaan ze toeren door Engeland als voorprogramma van Spin Doctors. The Tubes heeft wel wat aan deze band te danken, vertelt drummer Pai achteraf. “Wij hebben de crew geleverd, die heeft ook voor hen gewerkt, anders had hun tour niet door kunnen gaan.” Bezoeker Heinz Wiens staat te trappelen om de hoofdact te horen. Hij is helemaal Tubesgek. “Ik zie ze nu voor de vierde keer. Mijn vriend en ik zijn uit Münster gekomen om ze te zien. Ze zouden in Berlijn komen, maar dat optreden is afgelast, dus toen zijn we maar hierheen gekomen.” André van Ruiven uit Rijswijk is ook zo’n superfan. “Ik heb twee kinderen van negen jaar. Ze zijn opgevoed met de muziek van The Tubes. Ik volg die band al sinds 1979. Ik ben een paar keer naar Duitsland gereisd om ze te zien.” Dan komt de band op. Na een country intro verschijnt Fee in zijn eerste kostuum. Wat een charisma heeft deze man! Steeds dost hij zich anders uit, de ene outfit nog extravaganter dan de andere. De band speelt en zingt tweede, derde en soms vierde stem dat het een lust is. Als Fee zich even omkleed, nemen ze moeiteloos het estafettestokje over. Veel oude hits komen voorbij, zoals Malagueña salerosa, What do you want from life, Don’t want to wait anymore, I saw her standing there, Love is a mystery, Talk to ya later en het onvolprezen White punks on dope, met Fee als glamrock-ster op idioot hoge hakken, verslaafd aan quaalude, een spierverslappende drug. Maar hij teert niet alleen op oude roem: ook enkele nummers voor de nieuwe CD waarmee The Tubes bezig is, laat hij horen. The Tubes kunnen nog jaren en jaren vooruit, dat was voor de 650 man publiek wel duidelijk na dit geweldige muziekspektakel.