Voor mij was 2004 het jaar van de festivals. Niet omdat het er meer waren dan anders, maar omdat ik er ontzettend veel heb bezocht. Sommige acts kwam ik regelmatig tegen, omdat festivals toch vaak dezelfde toppers op het programma zetten. Het werd een hele ontdekkingsreis, maar wel een puur persoonlijke. Neem me niet kwalijk als ik sommige bands niet noem, die toch heel goed waren. Je kunt, als er meer podia zijn, niet alles zien. Het begon in januari met Eurosonic, waar ik volkomen overdonderd werd door het akoestische optreden van Beth Hart. Wat een strot, wat een performer. Koninginnenach was erg leuk. Vooral het optreden van Atombox was sterk, maar ook hilarisch, met een als Beatrix verklede zanger. En, maar dat hoorde officieel niet bij de Nach, OLaBOLA in Paard van Troje. Rasentertainers en inventieve muzikanten. Geen wonder dat deze band op zo veel festivals stond later in het jaar. Bij Border Kitchen in mei trof ik het Belgische Sioen. Ik vind het geweldig dat Frederik Sioen en de zijnen het dit jaar zo ver hebben geschopt (Werchter, Crossing Border). In juni was het tijd voor Parkpop. Dat was hard werken voor een aantal van onze medewerkers! Schrijven, fotograferen, ter plekke uitwerken en het stond direct op de 3 voor 12 Den Haag site. Het Locals Only podium was op zich een goed idee, maar er stonden wel erg veel bands. Kan het een onsje minder? Het gekste concert was zonder twijfel dat van The Stranglers met de excentrieke, nieuwe zanger. Bijzonder was het optreden van The Nits, met superbewonderaar Tim Akkerman van Di-rect als gastmuzikant en –zanger. Metropolis, begin juli, bezocht ik voor het eerst. Daar ga ik zeker volgend jaar weer heen. Ik vond Ikara Colt er echt uitspringen. De Parade is niet echt een festival, maar soms spelen er goede bands. Zeker in Den Haag, waar ik OLaBOLA en Kopna Kopna zag. Werfpop, in juli, maakte me blij met Ian Siegal, de nieuwe bluesman uit Engeland. Mooie show, teksten met een verhaal erachter. Plein Open toont aan dat Den Haag een goede kweekvijver is voor opkomend talent met The Stud Muffins en Atombox. Schollenpop had iets bijzonders: Andy Tielman verraste het publiek met een optreden bij Bootstrap. De grondlegger van de rock in Nederland doet zijn ding nog altijd goed. Half augustus was het tijd voor mijn favoriete festival: Waterpop. Dit jaar verrast Janez Dedt! me nog het meest. Punkrock uit België, dat ben ik niet gewend. Op Lowlands zag ik drie totaal verschillende toppers: The Zutons uit Liverpool, The Hives uit Zweden en Stijn uit België. Die wil ik alle drie graag nog vaak zien. Natuurlijk ook leuk om The Darkness terug te zien, ware het niet dat ik alleen nog maar kon overleven in de dicht samengepakte massa. Op Westerpop krijg ik het aan de stok met de zanger van Antiproduct. Als je gebrek aan talent wil compenseren met exhibitionisme, kun je dat beter ’s avonds in een zaal doen, vind ik. Dan de Haagse Popweek eind oktober. Blij ben ik met de wederopstanding van Suburbs en de groei en bloei van Smutfish. De ene dag dat ik op Crossing Border was, genoot ik het meest van Marah, de Amerikaanse band die in de nok van de schouwburg speelde. Het zweet gutste eraf, dat is rock ‘n’roll zoals het hoort. Dit jaar van mij geen terugblik op of voorspelling over Haagse bands. Ik wil alleen een compliment uitdelen aan vrij recente, goedlopende initiatieven als de sfeervolle concerten in Acoustic Alley, de concerten in het Paardcafé voor Haags en niet-Haags (opkomend) talent, de alternatieve avonden die platenzaak La La Land organiseert in LVC in Leiden en de Ramonaaa Award voor singer-songwriters.