In augustus 2019 landde mini-festival Volcom Garden Experience voor de eerste keer buiten de Verenigde Staten bij skatepark Pier 15 in Breda en waren er volgens onze schrijver Jesse alleen maar winnaars. Drie jaar en jaren van corona later, keerde het festival op zaterdag 10 september terug bij Pier. Met een kunst- en kledingmarkt, skate wedstrijden en natuurlijk muziek. We waren er opnieuw bij… en gelukkig bleef de voorspelde regen weg.

Leopard Ale, drie mannen uit Brussel die mellow hiphop maken, mogen na de kiddy skateboardsessie in de bowl van Pier het bal openen. Ze hebben vrienden mee, onder andere van Volcom, en leven zich uit in shout outs. Eén van de mannen met een geel Volcom hesje komt een nummertje mee rappen. De roadie die voor bier zorgt, schudt wat later met de ananas shaker voor extra chille sounds. Maar de vriendelijke gasten betrekken ook het overige publiek, dat nog niet echt los wil komen, bij de set. Zoals bij  ‘Have Another’, een aanmoediging om vooral nog een pintje te pakken en mee te doen. Lekker funky, even vriendelijk voor je oren als Blackwave. Leopard Ale had meer liefde verdiend van een groter publiek. Ze stonden de vorige keer al op Volcom Garden Experience, maar dan op een later tijdstip. Dat had vandaag ook zeker gekund, al vierde de Leopard Ale lekker de rest van de dag mee. ‘Until Next Time’ dan maar, ter zijde ook een heel toffe track met relaxte vertraging. (DH)

Door de regen en het strakke schema verplaatst het tweede optreden van de dag van Whip naar binnen. De kantine vult zich met rook en de band begint het nummer ‘Vienna’ onder hard gejuich vanuit het publiek. Twee mensen beginnen tegen elkaar aan te springen waarna er steeds meer aansluiten en er een moshpit ontstaat. Terwijl zanger Bob Mollema (toevallig ook designer bij Volcom) zijn microfoon op het publiek richt als een pistool, vallen de mensen op de grond. Omdat hij zo goed kan richten of omdat ze omvergeduwd worden in de pit. De band komt hier niet vandaan en noemt dit optreden in Breda “een enig uitstapje.” De piepende gitaar gaat over in een piepend gefluit vanuit het publiek. Tijdens een van de songs botst de menigte tegen de zanger aan, die zich niet laat afschrikken en zelf mee de menigte in gaat. Lichamen worden opgetild, maar volgens de zanger staan er nog niet genoeg mensen vooraan. “We bijten, maar heel zacht” roept hij door zijn microfoon. Waarna hij zijn nieuwe nummer aankondigt al schreeuwend in iemands gezicht. Tijdens het slotnummer ‘Mark And The Communication Team’ gaat het publiek op in rook en zijn er enkel nog maar schaduwen te zien. De sfeer die wordt gecreëerd door de band, het publiek en alle omstandigheden past perfect bij de dag en wat de Volcom Garden Experience is. Het optreden sluit af met een menigte die roept: “we want more”. En dat is terecht, we willen meer van Whip zien! (FC)

Leopard Ale

Whip

Mooon bij Volcom Garden Experience

Mooon is een drietal uit Aarle-Rixtel, broers Tom (bas) en Gijs (drummer) de Jong met neef Timo van Lierop op gitaar en zang. Ze speelden in 2015 al eens op uitnodiging van Grey in Electron met het Amerikaanse Paperhead. Andere tijden. Mooon maakt ook muziek uit andere tijden en die kan heel goed mee in de onze. Na de eerste onstuimige beuk- en valpartijen in het café van Pier 15 is het nu lekker rocken in de zon bij fijne sixties garage, blues en surf. Leopard Ale neemt het voortouw (ze zijn fan) en het duurt niet lang voordat de eerste crowdsurfers de lucht in gaan. Timo gaat ook op de handjes en speelt zélfs dan excellent gitaar. De lol spat ervan af en de energie is wederzijds. Voor drummer Gijs is het nog even spannend omdat hij een nieuw nummer gaat zingen en ook dat gaat goed. Natuurlijk gaan nummers over ‘Alice D’, alcohol of ‘Marry You Wanna’ erin als een lekker speciaal biertje of één van de hippe frisjes. (DH)

“Eyo Piertje 15” roept één van de mc’s van dienst, waarna een kabaal aan stemmen schreeuwt “pizza, pizza, pizza.” Brillen worden afgezet en weggelegd. De tassen en jassen liggen op de lange tafels aan de zijkant van de kantine en de mensen in de menigte beginnen bij de eerste gitaarslagen al tegen elkaar aan te beuken. Steeds meer mensen sluiten zich hierbij aan terwijl leadzanger Rutger de Boer onverstaanbaar schreeuwt door de microfoon. “Geld, wat maakt het toch allemaal uit!” roept hij als een inleiding van het volgende nummer en de menigte gaat verder met springen, elkaar omverduwen, crowdsurfen en PIZZA KNIFE bewonderen. Terwijl de nummers niet te verstaan blijken, zijn zijn inleidingen van elk liedje wél luid en duidelijk. “Ieder moment kan het gebeuren, ik heb het over oorlog,” roept hij en de Boer springt mee de menigte in. De boxen wiebelen en de grond trilt. In de weerspiegeling van het plafond zie je het publiek losgaan, alsof alles in de ruimte kapot moet. Er heerst een spanning en er wordt geschreeuwd, terwijl de gitaar een opbouwend riff speelt. De drums komen erbij en het nummer wordt afgekapt door nog een inleidende zin. Daarna komt de gitaar tien keer zo hard terug en bijna de hele zaal verandert in een moshpit. Het hele optreden lijkt één lang nummer doordat je het verschil tussen de nummers amper hoort. Of dit komt door de harde gitaar die in elk nummer voorkomt, de drummer die vaak veel harder te horen is dan de zanger of het onverstaanbare geschreeuw van Rutger. Eén ding is zeker: voor het publiek maakt het weinig uit wat ze doen. Als PIZZA KNIFE maar de speakers laat ontploffen, want dat doen ze. (FC)

Mooon

Pizza Knife

E.T. Explore Me bij Volcom Garden Experience

Na de grote ‘Skate Break: Bowl Massacre’ met keiharde cash prijzen mag E.T. Explore Me om 21.00 uur aan de bak. Het is dan al donker, gelukkig nog steeds droog en aangenaam. Na wat toetsenist, gitarist en zanger Joost Varkevisser een paar langzame starters noemt, gaat na een nummer of vier de beuk erin. De repeterende drums en al even repetitieve vervormde baslijnen gaan net iets sneller en ook de vingers gaan rapper over het Ace Tone orgel. De toeschouwers, die eerst nog vrolijk aan het mee pogoën waren, gaan nu uitbundig hossen. Het garagetrio doet wat het belooft en blijft van hetzelfde hout dikke planken zagen. De licht-psychedelische distorted garage gaat vaak eindeloos door, maar stopt soms ook prompt. Muziek waar je bij skaters en andere Pier-fans mee aan kunt komen. Mensen klimmen in de podiumpalen, dansen en crowdsurfen erop los. Ook Joost laat zich twee keer verleiden om al spelend over de hoofden te surfen.

En dan nog dit: een kliko ‘surfend’ over het publiek laten gaan en er zelf in klimmen, dat is lachen. Zeker als de band die speelt in dezelfde formatie optreedt als De Kliko’s. Maar er vervolgens in ‘t wild mee gaan gooien is gewoon kinderachtig kutgedrag. (DH)

De menigte staat erbij alsof ze geen idee heeft wat er net is gebeurd en wat er staat te gebeuren. Alsof ze dat bij de vorige shows nog niet meegemaakt hebben en niet weten dat Ploegendienst hier nog een schepje bovenop gaat doen. De lat ligt hoog na bands als Whip, Mooon en Pizza Knife. Ineens is de band daar, een kwartier na tijd met een fles sterke drank en begint aan de soundcheck. “HEY!” “HEY!”, klinkt een stuk of twintig keer hard door de microfoon. Het publiek wordt al gek van de gitaar soundcheck die telkens vijf seconden aanhoudt. Deze nonchalante houding van Ploegendienst is niks nieuws en past ook bij de uitstraling van de band. 

Vooraf klinkt al “We want more” terwijl leadzanger Ray Fuego aankondigt dat ze “ff moeten pissen.” Presentator Jesse komt terug het podium op om de leegte te vullen: “Steek je middelvingers de lucht in.” Als Ploegendienst opkomt, wil Jesse voor een laatste keer het publiek oppeppen, waarbij onder andere Schiphol, de boeren en Hang Youth het moeten ontgelden. Het laatste zetje is echter niet nodig. Ze zijn er klaar voor.

Direct wordt de menigte hard aan de kant geduwd, vooral door elkaar. Tijdens ‘Klontepap’ klimmen mensen in de stellingen van het podium en slingeren sommigen eraan. In plaats van hoofden zijn er voeten in de lucht te zien. Ploegendienst doet iets met de mensen waardoor ze zich bijna als apen gaan gedragen. Ray spuugt als een walvis water uit zijn mond en hoewel de band van tevoren riep: “alsjeblieft geen rook”, gaat de band toch in een rookwolk op. Tijdens ‘Woutje In De Fik’ springt Fuego van het podium de moshpit in. Het podium gaat op en neer. Sommige mensen kijken twijfelend naar het ijzeren frame van het podium of deze wel heel zou blijven. “Nu komt het kutste nummer ooit” en de gitaren van ‘Schiphol’ knallen snoeihard door de boxen. “Dit is het laatste nummer, dus als je mij wilt zoenen moet je het nu doen." 

Na een minutenlang "nog een liedje" komt Ploegendienst nog een keertje terug. Fuego spot: “normaal doen we dit nooit, maar vanavond heb ik er zin in.” Nog een keer beuken. Een allerlaatste crowdsurf poging mislukt als de muziek al is gestopt, de jongen valt op zijn gezicht en staat weer op. Verder was Volcom top! (FC)

E.T. Explore Me

Ploegendienst

Ploegendienst