De verbroedering in tijden van nood begint al voordat de vierkoppige band nog maar één akkoord heeft gespeeld. Bij de ingang van de Grote Zaal ligt een donatiebox voor Oekraïense oorlogsslachtoffers die hun huis zijn verloren. Ook ligt er een gastenboek met lieve wensen voor de band en hun moederland. 'Sláva Ukrayíni!' (Glorie aan Oekraïne, het nationaal saluut) en verhalen van bezoekers hoe Go_A moed geeft in zware tijden. Eenmaal in de zaal wapperen er tientallen katoenen en papieren blauw-gele vlaggen.
Go_A opent met ‘SHUM’, het nummer waarmee ze deelnamen aan Eurovisie. De toon is gezet, dit is een band voor het nachtleven. Hun folklore wordt gezongen - met schelle, nasale stem - op elektronische melodiëen die beïnvloed zijn door drum and bass, industriële techno, trance en nu-metal. ‘SHUM’ komt nog twee keer meer voorbij, in de originele versie (langer dan de toegestane drie minuten die op het Songfestival mag, net iets minder catchy) en als hekkensluiter zodra blijkt dat het publiek tijdens het encore de Eurovisie-versie nogmaals wil horen. Tussendoor neemt de band de tijd om vlaggetjes te signeren.
Dit is niet het eerste moment dat de hiërachie tussen band en bezoekers gelijk is gezet, want bij het derde liedje in de set, ‘Кольоровими фарбами’ dat gaat over de rijke kleuren in deze wereld, wordt al geknuffeld: gitarist Ivan Hryhoriak omarmt fans op de eerste rij en zangeres Pavlenko roept op om degene naast je vast te pakken. De dj van de groep, Taras Shevchenko, laat op de achtergrond een elektronische hartslag bonzen. Ook grapt de front-vrouw dat je in het gastenboek je telefoonnummer kunt achterlaten voor Sopilka-speler (een Oekraïense houten fluit) Ihor Didenchuk. Pavlenko's eindconclusie van de avond is dat Oekraïense, witte magie werkt. In zulke zware tijden is er plek voor verbinding.