Flamboyante Lucky Chops imponeert met indrukwekkende technieken en energie

Dat deze band ooit van straat is geplukt lijkt een mythe

Tekst: Manoek Lambregts. Foto's: Francois de Jonge ,

De heren van Lucky Chops speelden zo’n twee jaar terug nog slechts in New Yorkse metro’s, maar ondertussen treden ze wereldwijd op. In 2015 zette een toerist een filmpje van de mannen op YouTube, wat uitmondde tot groot succes. Ondertussen treden ze op over heel de wereld. Op donderdag 24 november brachten ze hun flamboyante show naar Mezz, waarmee ze het Bredase publiek direct voor zich wonnen.

De Antwerpse TheColorGrey mag de uitverkochte Jupiler Zaal opwarmen. MC Will Michiels heeft een gitarist en DJ bij zich die zorgen voor de relaxte klanken onder de teksten van Michiels. De warme stem van de zanger en de jazzakkoorden van de gitarist vallen mooi samen.  Ze maken rustige hiphop die soms meer als een achtergrondmuziekje dient dan een echte act. Het geklets van bezoekers komt namelijk duidelijk boven de zang uit. TheColorGrey hoort niet afgekraakt te worden, maar het publiek zit niet op dit genre te wachten. Hierna komt een groep die alle bombarie uit de kast gaat trekken, maar je wordt eerst ‘opgewarmd’ met muziek waar de gemiddelde stoner uren naar kan luisteren. TheColourGrey kan écht wel muziek maken, maar trekt een hele andere doelgroep. 

Het is nog geen negen uur, de tijd dat Lucky Chops opkomt, en de opmerking “Staat hun klok nog op Amerikaanse tijd?” wordt al gemaakt. Het zestal verschijnt keurig op tijd in ontzettend extravagante kleding met glitters en drukke patronen. Trombonist John Holcomb heeft zijn shirt in de kleedkamer gelaten en schudt met zijn heupen. De baritonsaxspeler, Leo P, helikoptert er (in zijn broek, hoor) op los en shuffelt sneller en vaker dan dat hij loopt. De choreografie van de muzikanten is de hele show hetzelfde en het piemelgezwaai van Leo P wordt aan het eind irritant. Alsof het bespelen van een blaasinstrument nog niet genoeg adem vraagt, springen de heren de hele show fanatiek in het rond en lachen breeduit als hun mond even van het blaasstuk af is. Deze band is (met een korreltje zout) de muzikale versie van de Chippendales. Het gehele optreden is instrumentaal, maar zodra ze ‘Stand By Me’ spelen zijn er ineens vocalen. Niet omdat een van de heren zijn strot opentrekt, maar omdat het publiek de tekst vanuit hun tenen meezingt – een kippenvelmomentje. De brassband wisselt af van een meeslepende ‘Hello’ van Adele naar een swingende versie van ‘Danza Kuduro’ van Don Omar. Jammer genoeg is de zaal te vol om lekker te kunnen dansen. Je zou denken dat een optreden zonder vocalen na een uur gaat vervelen, maar de nummers zijn zo gelaagd dat een stem niet meer nodig is. Deze band heeft technieken die indruk maken op zowel mensen die nog nooit een instrument hebben aangeraakt en bij muzikanten die al een behoorlijke tijd in het vak zitten. Lucky Chops heeft met zijn buitensporig goede optreden Mezz helemaal ondersteboven gekeerd. Dank naar de toerist die deze heren op het internet heeft gezet. 

Gezien: TheColorGrey, Lucky Chops, Mezz Jupiler zaal. Donderdag 24 november 2016