Krap zes maanden na het allereerste optreden ooit, op de allereerste Snipperdag ooit, is Passing Goat verder doorgegroeid. De vrienden van Iguana Death Cult zijn minder rauw dan die band, maar weten ook diezelfde scene rond Pier 15 op de been te brengen, met verzorgde, geconcentreerde garage psych. Passing Goat durft het aan om met een lang instrumentaal nummer te openen. Zoals ook de rest van de songs lang en gevarieerd zijn. De bas lijkt wat te hard versterkt, maar die baslijnen en -loopjes mogen er zijn. Gitaristen Niels Buijks en zanger Guy Ouwens gebruiken hun pedalen en knoppenkasten nuttig, nergens overdreven. Passing Goat is een groeibriljant voor de Bredase scene. Op Tweede Kerstdag alweer te zien, in het Hijgend Hert.

Shannon and the Clams
Jammer voor Le Guess Who, waar het geluid blijkbaar slecht was en de band geïrriteerd, in Breda is het vanavond één en al ambiance. Bassist en zangeres Shannon Shaw startte de band in 2009 en bracht met haar clams, vast lid vanaf het begin en zanger/gitarist Cody Blanchard en huidige drummer Nate Mahan, al drie platen uit waarvan ‘Gone By The Dawn’ de nieuwste is. Shaw en Blanchard studeerden aan dezelfde kunstacademie in Californië en die kunstzinnige opleiding blijkt in de opvallende verschijning: kleurrijke outfits, het halve snorretje van Blanchard en de cowboyhoed van Mahan en de vlinderdasjes. Het trio heeft een toetsenist/tamboerijnspeler meegebracht en het meisje van de merchandise komt ook tamboerijn spelen en samen met de toetsenist ‘ooh’s’ en ‘aaah’s’ meezingen. Dat meisje blijkt Shana Cleveland van female garage band La Luz, in september nog op Incubate in Tilburg. Zomaar op een zondagavond in Electron. Waar Shannon vrij vereerd door is, dat we op zondag naar ze komen kijken.

Ze toont zich ook heel blij met de vrouwen en meisjes die dansen op de swingende, catchy garage rock ’n roll en zoete punk met een vleugje surf. Het palet is rijk, de stijl staat vast op eind jaren vijftig, begin jaren zestig. Het is lastig daarover iets te zeggen, aan de andere kant hebben Shannon and the Clams die tijd zelf ook niet bewust meegemaakt. Shannons zang is sterk met een gevarieerde stem van zoetgevooisd tot diepe soulgrom. De meerstemmigheid is geweldig. Van het trage, steeds dramatischer wordende ‘How Long’ in een Roy Orbinson-stijl tot het catchy ‘Point Of Being Right’ of het opgewekte ‘You Let Me Rust’, Shannon and the Clams is een groot genot om naar te kijken en te luisteren. Leek het in Utrecht zuur, in Breda is het uiterst zoet en dikke pret. Toegift 'The Rathouse' is hilarisch en hard. Hilarisch door het geduw en microfoongetrek tussen Cody en Shannon, hard als in punk met een vroeg-jaren-zestig-zoetheid. Weer een homerun van Grey in Electron!

Gezien: Passing Goat, Shannon and the Clams. Electron, zondag 22 november 2015.