De bandleden kwamen op hun gemakje het podium op in alledaagse kledij of zelfs in huispak. Hierdoor creëerden zij een intieme sfeer waardoor het leek alsof het een soort huiskamerconcert was. Dat deze band uit Jamaica komt was duidelijk zichtbaar: dreads, kleren in de reggae-kleuren en een Jamaicaans accent waarin de letter ‘r’ soms achterwege bleef. “Bwedaaa!” riep Dwayne Anglin, de zanger, regelmatig de zaal in.

In het eerste uur kwamen de bekendste nummers voorbij: ‘No Woman No Cry’, ‘Could You Be Loved’, ‘Three Little Birds’ en andere liedjes waar je aan denkt bij Bob Marley. Deze werden uit volle borst meegezongen door het publiek. Het was opvallend hoeveel overeenkomsten Dwayne zijn stem met die van Bob Marley had. Soms leek het alsof Bob op het podium stond. Naast de bijna authentieke stem, waren de gitaarsolo’s van Audley Chisholm ook indrukwekkend. De vingers van Chisholm gleden super snel over de hals van de gitaar zonder de rust van de reggae te verstoren. Met een gastoptreden en een akoestische uitvoering van ‘Redemption Song’ werd het optreden richting zijn einde gebracht. Het laatste nummer gaf nog één kans om de rustige flow even achterwege te laten en helemaal los te gaan, en die kans werd gegrepen.

The Wailers laten je lachen, wegdromen en genieten van het leven. Het huiselijke sfeertje paste daar bij. Een ontmoeting met Bob Marley voelde even mogelijk.

Gezien: The Wailers, Jupiler Zaal Mezz, dinsdag 8 december