Wat de band uit Roosendaal bewijst: volhouden loont. Het vijftal maakt hun muziek vooral voor eigen plezier en voor de fans en daarna zien ze het wel. Het bracht ze vanaf 2006 al veel toffe optredens overal in Europa. Het door zanger Mario van Meer cynisch geschreeuwde “year after year after year after year…” in ‘Hollowed Out Prayer’ slaat dan ook niet, uiteraard niet, op de band. Qua presentatie heeft de band ook al lang de gewenste vorm gevonden. Het is vooral Van Meer die de aandacht pontificaal opeist met zijn schreeuwende presentatie, microfoongezwaai, gebaren en een enkele koebel. De overige bandleden doen simpelweg waar ze goed in zijn. De zelfbedachte noemer ‘noiserock’ past niet helemaal, daarvoor pakt de band wat weinig naar echt bizar vervormende klanken. De elementen zijn er zeker, bijvoorbeeld in opener ‘Acid Soul’. Het is ook tergend meeslepend, maar ongecontroleerd de bocht uit vliegen, dat doet Otis niet.

Otis legt met ‘Otis Christ Superstar’ de lat voor het genre tussen punk, sludge en metal in Brabant en eigenlijk Nederland duidelijk weer wat hoger. Het is daarnaast een voorbeeld voor de hardere scene door simpelweg te geloven in een eigen geluid en consequent doorgaan. Het is daarom niet gek dat we in het publiek gezichten zien uit bands als Harsh Realms, Team Wasted, The Death Traps, March en meer. De plaat werd opgenomen in Studio 195 en komt uit op het eigen Black Death Records label.

Het blijft vandaag niet bij een integrale livesessie van het nieuwe album, als toegift volgen nog ‘Spotting Wolverines’ van debuut ‘Good Cop, Bad Mood’, een song van de dubbelaar met Greyline uit 2011 en als traditioneel slot ‘Cast The First Stone’ slotnummer van ‘Storm Is Coming’. Het is bijna te voor de hand liggend om te zeggen dat Otis weer een plekje verdient in de Spaanse Kraag op Breda Barst. Dus.