Voorprogramma Southern Sunrise komt uit Brighton en heeft probeerd de zilte zeelucht mee te nemen in zijn folknummers, maar de band maakt niet bijzonder veel indruk. Het is folk uit de boekjes, en dat is jammer. Zangeres Shonagh Macleod is een nette versie van Lilly Allen, kondigt netjes elk nummer aan en wordt begeleidt door typische folkjongens. Het is allemaal netjes binnen de kaders en daarom blijft het niet echt hangen.
Wanneer het tijd is voor het optreden van Ozark Henry is het inmiddels bijna niet meer te harden in Mezz (airco jongens!). Er hangt een mooie rust over de zaal. Het is duidelijk dat dit publiek volledig wil genieten van de warme muziek van de Belgische artiest.
Deze tour bestaat Ozark Henry uit vijf leden en deze zijn afzonderlijk erg muzikaal. Gitarist Tom Lodewijckx tovert te gekke geluiden uit zijn gitaar en effectenbak, waardoor het soms lijkt alsof er een half strijkorkest in Mezz staat. Het eerste gedeelte van het optreden loop je continue op je tenen. De delicate muziek lijkt elke keer te ontladen in een climax, maar op die momenten wordt er gas terug genomen, waarna de zaal steeds een collectieve zucht van verlichting slaat.
Frontman Piet Goddaer speelt zelf bas en staat als een dirigent voor zijn orkest. Hij geeft aan wanneer er gas gegeven mag worden en de muzikanten houden hem dan ook continue in de gaten. En gas wordt er gegeven. Wanneer alle muzikanten hun trommels bespelen resulteert dat in een geweldig dynamisch onweer. Het goede geluid in Mezz draagt ook zijn steentje bij en zorgt voor een mooi brede en gelaagde sound, ideaal voor de muziek van Ozark Henry. Waar je normaal zou spreken van een muur van geluid, is het hier alsof je recht tegen een smetteloze witte donsdeken oploopt. De witte kostuums van de band vullen dit bijzonder mooi aan.
Met hints naar massale stadionrock à la Coldplay en hier en daar een vleugje dubstep, verveelt Ozark Henry geen moment. Het enige minpunt is Amaryllis Uitterlinden, die door Goddaer voor deze tour bij de band werd gevoegd en regelmatig de leadzang voor haar rekening neemt. Met haar doorsnee stem en irritante Mariah Carey-gebaartjes kan je je goed storen aan haar aanwezigheid. Ze lijkt zo ontzettend haar best te doen – dit komt mede door de mix, haar microfoon staat veel harder – dat dit de gelaagdheid uit de muziek haalt.
Met twee toegiften krijgen we als bezoekers extra kadootjes. Waar de eerste toegift vooral knalt, kruipt de tweede toegift onder je huid en is het jammer dat het geen frisse zondagochtend in de lente is. De mooie muziek van Ozark Henry weet iedereen in de zaal te raken en Mezz staat dan ook met grote getale in de rij voor de merchandise. Ozark Henry-publiek is nog lekker ouderwets, en koopt liever de cd.