Op het podium staat een zeskoppige band met roots in Leuven en Brussel klaar om de aftrap van de avond te verzorgen. Zodra de zanger inzet, zou je echter eerder denken dat we op een Brits festival zijn beland. Zijn stem en accent heeft wel erg veel weg van zanger Kale van de band Bloc Party. Ook de enorme energie die Willow uitstraalt komt in Bloc Party terug en in de muziek zijn veel invloeden van de Engelse postpunk verwerkt. Ik wil de band hiermee echter totaal niet beschuldigen van kopieergedrag, want iedereen heeft inspiratie nodig om tot een eigen geluid te komen en een eigen geluid heeft deze band zeker. Creatief vermengen ze invloeden uit de late jaren '80 met hedendaagse elektronica en experimentele pop. De nummers zijn allen, ook de wat langzamere nummers, ongelofelijk catchy. De frontman maakt af en toe een praatje en zoekt veel interactie met het publiek, dat het duidelijk naar haar zin heeft. Er wordt fanatiek meegezongen en geklapt. Met zijn laatste energie leeft de zanger zich nog even uit op het drumstel en dan zit het er al weer op. Dit was duidelijk één van de betere bands die we op dit festival hebben gezien. Als deze trend zich doorzet belooft het nog een mooi avond te worden. (JS)
De zaterdag van Ik Zie U Graag 2013
Willow, The Bony King Of Nowhere, TMGS, Soldout, Oscar & The Wolf, Gentlemen Of Verona
Ik Zie U Graag, het Belgenfestival van Nederland, is dit jaar weer terug en beslaat weer drie dagen. Dit is ons verslag van de zaterdag met onder andere: Willow, The Bony King Of Nowhere, TMGS, Soldout, Oscar & The Wolf en Gentlemen Of Verona. De Belgische muzieklegende Luc van Acker kwam klappen met Willem Jongeneelen en sloot af met een dj-set in Mezz Café.
Willow
The Bony King of Nowhere is de artiestennaam van de Gentse singer-songwriter Bram Vanparys. Hij is geen nieuwkomer meer, want hij heeft inmiddels al drie albums op zijn naam staan en alle drie de platen zijn zeer goed ontvangen in België, maar ook daarbuiten. Aan Bram zijn houding en 'babbels' is ook te merken dat hij al heel wat vaker op een podium heeft gestaan. Zijn laatste album ‘The Bony King of Nowhere’ heeft hij geheel zelf opgenomen. Teruggetrokken in een bos stonden de akoestische nummers binnen een dag op de recorder. Het verbaast mij dan ook dat er vandaag in Mezz steeds meer muzikanten naast hem op het podium verschijnen. Bram zingt en strumt akkoorden terwijl een tweede gitarist er improviserend een tweede partij bij tokkelt, een bassist en drummer het ritme aanvullen en een zangeres/toetseniste het geheel compleet maakt. Ondanks de band erbij blijven de nummers puur en ingetogen. Ze nemen ons mee terug naar de basis van singer-songwriting. Er zijn duidelijk Amerikaanse folkinvloeden terug te horen, Young en Dylan zijn nooit ver weg. Maar ook Gram Parsons 'She' krijgt een eerbetoon. Vernieuwend is het dan ook niet te noemen, maar het is toch erg fijn dat er nog steeds artiesten zijn die dit genre koesteren en met eigen nummers nieuw leven in blazen. (JS)
TMGS staat voor niets anders dan The Moe Greene Specials, de naam die deze band een paar jaar geleden droeg. Normaal staat deze band met zeven man op het podium. Het kleine podium in de hoek van de zaal heeft echter niet zo veel ruimte, waardoor we het vanavond moeten doen met de mini-versie, namelijk de beide zangers Peter Lodiers en Kristof Janssens. De nieuwe cd van TMGS staat vol met zonnige alt-country nummers, denk bijvoorbeeld aan The Jayhawks. De rijke sound die de cd heeft, wordt op het podium vanavond uitgekleed tot twee gitaren en zang. Voor de fans een mooi moment om deze bijzondere uitvoeringen te horen. Maar voor de meeste bezoekers aan Ik Zie U Graag is TMGS een nieuwe band die zich helaas niet helemaal kan bewijzen in deze bezetting. De nummers van de nieuwe cd zijn zeker goed, maar je mist de collega-artiesten die de nummers van de herkenbare TMGS-sound voorzien. Volgens ons past de hele band makkelijk op het podium in Mezz Café. Laat de heren maar eens terugkomen zodat ze hun nieuw album voor het echt mogen voorstellen, inclusief percussie, toetsen en trompetten. (AJ)
Brusselaars Charlotte en David vormen al bijna tien jaar het duo Soldout en stonden in 2009 al eens in Mezz, toen als voorprogramma van Ghinzu. Het indie electro duo begint met de sexy single ‘94’ en wisselt vervolgens af met andere nummers van het nieuwe album ‘More’ als ‘Off Glory’ en ‘Relics’ en ouder werk van de voorgaande twee albums. Soldout is repetitief, maar nergens saai te noemen, eerder het tegendeel. De kracht zit hem niet in de teksten, wel in de pakkende beats, de dansbaarheid en de hypnotiserende, koele wijze waarop Charlotte haar teksten overbrengt. Mensen vlak voor het podium beginnen mee te dansen en dan vooral op ouder werk als ‘The Box’ en ‘I Don’t Want To Have Sex With You’ aan het slot. Iets rauwer materiaal met randjes dan de gepolijste, meer volwassen nummers van ‘More’. Goede show, Soldout had in de zaal zeker ook enorme indruk gemaakt. (DH)
Oscar & The Wolf
De band uit Gent en Lommel heeft vorig jaar haar tweede EP uitgebracht en tijdens haar relatief korte carrière is het roer al wat omgegooid van luchtige folk naar een stuk steviger en elektronischer geluid. De melancholie in de nummers is er wel nog steeds, waar de stem van zanger Max Colombie, met veel echo, een belangrijke bijdrage aan heeft. Maar ook de drums en syths zijn opzwepend en meeslepend van aard. Het komt daardoor al gauw wat treurig over, in de trand van Radiohead, maar nergens word het te zwaar. De bandleden hebben over het algemeen ook een opgewekte uitstraling en de zanger waagt zelfs af en toe een dansje. Diverse nummers komen live erg goed uit de voeten, zoals 'All We Want' en de single 'Orange Sky'. Vooral dat laatste nummer heeft wel wat weg van het recente werk van de Nederlandse band Moss. Nog niet alle nummers zijn echter even sterk en op den duur begint het ook wel allemaal wat veel op elkaar te lijken en verliest het publiek wat aandacht. Oscar & The Wolf is door het festival neergezet als hoofdact, maar daarvoor is het misschien toch nog wat te vroeg. Ik ben echter wel benieuwd naar hun eerste album, waar vast hard aan gewerkt wordt. (JS)
Gentlemen Of Verona
“How Iggy pop would sound like if he was born a woman”, de omschrijving op Gentlemen of Verona’s Facebook is te mooi om te laten liggen. De band bestaat normaal gezien uit vier mannen en zangeres Debby Termonia, maar dat paste niet op het kleine podium in de zaal. Geen probleem, want Gentlemen Of Verona heeft zelfs een EP gemaakt met uitgeklede nummers. Kristof Meeuwissen drumt op een enkele trom, de metalen randjes daarvan en een bekken, gitarist Olivier Elen heeft zijn elektrische gitaar. Wat de band biedt, is harde garage- en bluesrock met een uitdagende, brutale vrouwelijke rockster die niet alleen met haar krachtige stem de aandacht weet vast te houden. Termonia gaat op de knietjes in ‘Beg’, zwaait haar been op de schouder van man aan de zijkant van het podium in ‘Legs’ en verkiest zelf de dansvloer voor het podium, om te dansen of gewoon liggend een nummer af te ronden. Compromisloos rocken met een glimlach. En dan kondigt de zangeres tot slot nog even aan dat Gentlemen of Verona als eerste Belgische act in juni in The Whisky A Go Go gaat spelen, een legendarische kroeg in Los Angeles. De Amerikanen zullen nogal opkijken. (DH)