Hij heeft het er maar druk mee, de 17-jarige Jelle de Vries. Eerst spelen bij de Noord-Brabantse voorronde van Kunstbende in Mezz en dan naar De Grott voor een set van 25 minuten. Voorheen lid van Right in Between, nu solo als zichzelf. En ondertussen speelt hij met zusje Maartje in Unbreakable. De Vries weet duidelijk waar hij aan begonnen is en vertelt tussendoor over zijn zelfgeschreven songs. Hij zingt met heldere stem en speelt eerder versterkte, grunge rocknummers dan akoestische gitaarmuziek. Met nummers als ‘Which Destination’, "over een identiteitscrisis en ik ben pas zeventien", ‘I’ve Got Stress’, “over stress van je afschrijven in plaats van op te kroppen als frustraties en ‘Little Piece Of Hope’, dat hij schreef voor Stichting Jayden in de strijd tegen kinderkanker over een vader die strijd voor het leven van zijn zoontje. De Vries is betrokken en speelde dit nummer ook bij Kunstbende (thema: helden), hij ontwierp zelfs het logo van de stichting. Maar hij heeft net zo goed een lied als ‘Oh Girl’ dat gewoon over verliefd zijn gaat. Goede presentatie.

De Rotterdamse singer-songwriter begint haar optreden in haar eentje, met ukelele. Een stuk rustiger dan haar voorganger, speelt ze een cover van Sia en een liefdesliedje. Toch is het publiek oplettend, je komt immers naar Rauw Hees Teder om naar de muziek te luisteren. Na de kennismaking met de sinds kort roodharige en niet meer hoogblonde Lulu schuift vaste gitarist Younes Kadri aan op een andere barkruk. Samen brengen ze ‘Fairly Deep Snow’ van de gelijknamige EP die Doxin in december uitbracht. Het is niet zo gek dat de zangeres later dit jaar op tournee naar Ierland gaat, ze hebben daar vast oren naar deze rustige, soms wat sombere liedjes. Doxins stem is zacht en hoopvol. Ze brengt haar teksten met herhaling, steeds met wisselende intonatie en zet zo een toon die boeiend blijft. Voor de laatste twee nummers neemt het duo op stoeltjes plaats voor het publiek. Akoestisch en dichterbij. En het lukt de Rotterdamse met speels gemak het publiek ‘You Let Me Down’ mee te laten zingen. Geen gek achtergrondkoor ook, met leden van bijvoorbeeld Rita Lynn, Joris Dee & Indra, Mudicine, het voormalige Celluloid Heroes en Dead Duck Alley.

Een mini-conference over Zundert, dat dorpje aan de Belgische grens. De Grott neemt het er graag bij. Rita Lynn is vanavond Rita Light, met zanger/gitarist Bart Brosens en contrabassist Barry Stuijts. De band afficheerde zich met de coverhoes van hun nieuwste EP nog maar eens als typische Zundertse band. En waarom ook niet? De verhalen die Brosens tussendoor vertelt, zijn hilarisch. Over de ‘Luxe Wagen’ van de patserige videotheekeigenaar ‘Wesley’ en afsluiter ‘Kom Eens Langs’, “je kunt alles krijgen… ik krijg het benauwd van het behang” over Brabantse gezelligheid én eenzaam zijn. Maar de band, zelfs in light versie, alleen maar wegzetten als Zundertse folklore is te weinig eer.

Dit jaar verscheen de titelloze EP en met bijvoorbeeld het fraaie ‘No More Milk’ laat de band horen de typische sound van Americana, country en blues ook in het Engels nog steeds de weg te weten. Speelde op Noorderslag. Stuijts en Brosens voelen elkaar in deze setting goed aan, de zang wordt af en toe afgewisseld en Brosens pakt er een banjo bij. In het begin niet met succes. “Kom over twee dagen nog eens, dan wordt het weer-ga-loos,” is een van de eerste grapjes in de set, om daar later aan toe te voegen dat hij wat van slag is door Lulu Doxin. “Mijn vriendin is namelijk ook roodharig.” Brosens wacht tot het publiek is uitgelachen en zet dan het melancholische liefdeslied ‘Simultaneous’ in, uit 2004. Rita Light klopt vandaag en sluit de succesvolle avond lachend af.

Gezien: Rauw Hees Teder VII met Jelle de Vries, Lulu Doxin, Rita Light. De Grott, vrijdag 8 maart 2013. De volgende Rauw Hees Teder is op 7 juni.