Finn Andrews ziet er nog altijd uit alsof hij al het leed van de wereld op zijn schouders draagt. Met een nieuwe plaat op zak toert hij, dit maal met zeskoppige band, langs uitverkochte zalen in Nederland. De vierde langspeler ‘Time Stays, We Go!’ lijkt live nog niet de bezwerende factor te hebben die het werk van ‘Nux Vomica’ en ‘Sun Gangs’ wel heeft. Wanneer ‘Calliope’ in wordt gezet na twee nieuwe nummers omhelst Mezz The Veils. Zoveel power, zijn ziel en zaligheid die Andrews in zijn nummers legt, die vooral bij het oudere werk er vanaf spat, het is die beleving waar het publiek voor op de been is.

De band is voor deze tournee uitgebreid met toetsenist en twee blazers, aan het begin spannend en af en toe een Mexicaans randje. Maar gedurende het optreden blijkt dat zoveel instrumenten dichtsmeren. The Veils wordt een muur en verliest daardoor de spanning die bij vorige optredens wel aanwezig was. Nieuwe nummers ontbreekt het aan spanning en een rauwheid die uitsmijter ‘Nux Vomica’ wel heeft. Andrews weet de uitverkochte zaal stil te krijgen wanneer hij alleen een akoestisch speelt, iets waar hij tijdens de eerste toegift nog eens op trakteert.  ‘Jesus For The Jugular’ wordt aangevraagd en prompt als afsluiter van de toegift gespeeld. Mezz krijgt geen genoeg van de band, die ons gelukkig op nog een klein liedje wil trakteren.

Het is de vraag of de nieuwe plaat nog niet de live-beleving van ‘Nux Vomica’ en ‘Sun Gangs’ heeft kunnen opbouwen of dat The Veils een bravere weg in zijn geslagen met ‘Time Stays, We Go!’ Buiten kijf staat dat de band fantastisch is, Finn Andrews de meest sympathieke en tegelijk melancholieke performer is en zolang we naast het nieuwe ook getrakteerd worden op oud werk, Mezz van The Veils blijft houden.

Gezien: Duncan Idaho, The Veils. Mezz, vrijdag 7 juni 2013.