Dat blijkt vooral uit het gebrek van respect wat de volle zaal laat merken tijdens het mooie optreden van Kayleigh Leith. De van oorsprong Amerikaanse (Pittsburgh, Pennsylvania) brengt samen met haar man gevoelige country songs, maar het publiek neemt niet echt de moeite om überhaupt maar iets minder hard te converseren. Het lijkt bij tijd en wijlen wel een ordinaire kerstborrel met zatte baliemedewerksters die het aanpappen met de senior van de administratie afdeling. Ze missen dan ook een mooi optreden van de zangeres die nummers van haar nieuwe album ‘This Woman’ akoestisch vertolkt. Met de typische Nashville snik vallen vooral de nummers ‘Feels Like Letting Go’ en ‘This Woman’ op, schattig is ook de heerlijke Brabantse tongval als Kayleigh deze nummers aankondigt. Liefhebbers van Jewel, Ilse De Lange en Lady Antebellum moeten de muziek van Kayleigh Leith zeker eens een kans geven.

Dat Danny Vera nu zijn kans heeft gepakt om alles uit zijn carrière te halen is vanavond ook wel duidelijk. Danny geniet met volle teugen van de aandacht wanneer hij meer dan 2,5 uur op het podium staat. De show begint met de titelsong van zijn nieuwe album ‘Distant Rumble’, maar de geluidsman lijkt dan nog wat nummers te slapen. Het geluid kan in Mezz heel goed klinken, maar tijdens het begin van Danny Vera's show is daar niet veel van te merken, het klinkt dof en de bassist staat veel te hard. Dat is best zonde, want de eigen nummers van Danny zijn erg goed, hij schuwt zelfs niet om af toe politiek een punt te maken zoals tijdens ‘Whisperin' Thoughts’.

Dat hier goede muzikanten op het podium staan is absoluut duidelijk en met ‘The Devil’s Son’ zoeken ze tijdens het eerste deel van de show het scherpe randje op. Natuurlijk komt ook ‘Tomorrow Will Be Mine’ langs wat Danny Vera schreef voor Tour Du Jour, het Tour De France programma van RTL7. Het werd een hit omdat het in de show elke dag werd gespeeld, de zanger laat ook een klein beetje doorschemeren dat hij het inmiddels al wel veel heeft gespeeld. Dat is tegelijkertijd ook een beetje waar de glimmende lakschoen deze avond wringt, het is wel een beetje te veel van het goede.

Wanneer Danny alleen met gitaar tussen het publiek gaat zitten midden in de zaal is het muisstil in Mezz, maar omdat hij dit te lang blijft doen sluipt er een klein beetje verveling naar boven en neemt het geroezemoes toe waardoor de laatste twee nummers die Danny in de zaal speelt, onder andere ‘I'm on Fire’ van Bruce Springsteen, lichtelijk in het water vallen. Dit is net na de inleiding van het tweede gedeelte van de show waarin de band verzoekjes van het publiek heeft afgewisseld met een geniale jazzy versie van ‘Riders On The Storm’ en knallende covers van ‘Johnny B. Goode’, ‘Heartbreak Hotel’ en ‘I Put A Spell On You’. Hiermee grijpt de band toch een beetje terug naar de roots van de muziek die zij nu nog spelen, scheurende rhythm and blues, swingende rock ‘n roll en country. Dit alles in de mooie traditie van Chuck Berry, Howlin' Wolf, The Mavericks en Johnny Cash.

Danny Vera sluit dan ook de avond af met veel bijval als hij ‘Folsom Prison’ inzet. Voor een groot deel van de zaal een geweldige avond, maar net als dat op bijna alle instrumenten “Danny Vera” prijkt toch net iets te veel van het goede. Het was helemaal geweldig geweest wanneer het net iets meer was gedoseerd, maar dat Danny Vera een goede muzikant is staat als een paal voor het Zeeuwse kustwater.

Gezien: Kayleigh Leith, Danny Vera. Mezz, donderdag 19 december 2013.