Wanneer de zaal nog lang niet gevuld is, begint het optreden van de mannen van Honky met een intro van Khias ‘My Neck’, een vunzige hiphop plaat. Dit staat in schril contrast tot wat de mannen van Honky de zaal inblazen, lichtelijk aangeschoten spelen de illegale afstammelingen van ZZ Top, inclusief baard en cowboyhoeden, een snoeihard mix van rock ‘n roll en scheurende blues. De gitarist van het drietal laat zien dat hij zijn gitaar volledig beheerst en gooit er nonchalant wat te gekke solo’s uit. De mannen stonden een paar weken geleden nog voor een groot publiek op Speedfest en zijn daarom misschien wat lollig wanneer er niet al te veel reactie komt van het publiek. Tegen het einde van de show wanneer ’Love To Smoke Weed‘ van het podium klinkt, is gelukkig de zaal al gevuld, met ook de leden van Four Headed Dog en krijgen ze het respect wat ze verdienen, zeker wanneer Bartman van PPSR ook een nummer meezingt. Honky speelt een goed vuile set en ze dragen uit wat ze ook uitstralen, eerlijke Amerikaanse rock’n’roll van de puurste vorm.

Wanneer het echt helemaal donker is in de zaal beginnen de mannen van Four Headed Dog aan hun optreden. Als een bijzonder duistere en onheilspellende soundtrack van ’The Hound of The Baskervilles‘ krijgt het optreden vorm. Het donkere gitaarspel, de effecten en de simpele maar bijzonder doeltreffende lichtshow vormen het decor van een hondsdolle show. Veel wordt er niet gezongen, maar des te meer verandert het tempo continue. De mannen zijn allen geconcentreerd bezig en de drums van Bart Nederhand vormen een goede leidraad. De drummer lijkt zich af en toe in te houden, dat zal niet in de laatste plaats zijn omdat hij met rugklachten kampt, maar het tempo ligt beduidend lager dan bij een optreden met Peter Pan Speedrock. Hier en daar zijn er wel raakvlakken, maar in de regel staat het erg ver van het snelle geluid wat de mannen anders spelen. Het is allemaal erg technisch, maar het is geen moment te moeilijk en het is erg makkelijk om geboeid te blijven. Door de tempowisselingen en de vaak onverwachte eindes is het echt een te gekke show van dit Eindhovens viertal. Ook op de plaat zal dit uitstekend klinken, wellicht wordt het dan gebruikt voor een nieuwe verfilming van het boek van Sir Arthur Conan Doyle, alleen heeft de hond deze keer vier koppen.

De mannen van Milwaukee Wildmen laten dan achterlijk lang op zich wachten, wellicht ook omdat de hele backline moet worden vervangen. Het haalt wat de sfeer en de vaart uit de avond en een flink aantal mensen laten dan ook dit optreden schieten waardoor het trio voor een wat lege zaal staat te spelen. Sinds dit jaar is ook “Milwaukee” van de naam gehaald en met de eerste van 3 EP’s ‘Blood On The Wall’ laten ze zien dat het genre alles behalve dood is. Dat er wat minder volk in de zaal staat komt vanavond goed uit, want er kan goed gedanst worden op de mix van pure rock’n’roll en swingende rockabilly. Dit wordt dan ook gedaan behalve bij de nummers die wat meer naar de punkrock neigen, die komen niet altijd even goed uit de verf. Wanneer de drummer van het podium dondert moet hij even staand drummer, maar in de mooie traditie van Slim Jim Phantom brengt hij dat er goed vanaf. De mannen sluiten af met een kleine mashup waar onder andere ‘Camouflage’ en ‘Folsom Prison Blues’ in voorkomen. Het is een leuke afsluiter van een avond waar flink wat facetten van rock voorbij zijn gekomen, van een flinke dot rhythm and blues van de mannen van Honky tot een ferm donkere hint stonerrock van Four Headed Dog.