Dit jaar is het twintig jaar geleden dat voormalig straatmuzikant Erny Green zijn eerste solo optreden gaf in de Melkweg en tevens zijn debuutalbum opnam. Eind 2010 bracht Erny Green met de band Belly Says het alom geprezen gelijknamige album uit. Belly Says is inmiddels ter ziele en nu keert Green in het Mezz Café terug met songs van Belly Says en oude kompaan Gerald Roerdinkveldboom op drums.

'Cindy' is het verhaal over een Amerikaanse vriend die Green na een verkeerd afgelopen blind date al pissend over een slaapzak aantreft, dit tot hilariteit van het te karige publiek. Subtieler is het tedere 'Sleepy Song', waar de gevoelige kant naar voren komt. Bij 'Suitcase' ligt het tempo hoger, wat een zeer bluesy feel oplevert die refereert aan The Jayhawks. Wat in zekere mate ook geldt voor 'Licking my Wounds'. Dat we het stiekem best lekker mogen vinden om boos te zijn, bekent Green in 'Sweet Anger' ,daarbij zijn zestienjarige dochter vrijelijk citerend. Het Dylanesque 'The Well' wordt door toetsenist Thijs Heij begeleid op de voor deze muziek onmisbare mondharmonica.

Laatste nummer 'De Nacht' word verrassend genoeg in het Nederlands gezongen. Die zagen we niet aankomen. In de wetenschap dat de bas op 'De Nacht' op cd werd ingespeeld door Spinvis bassist Cor van Ingen en wellicht de trompet van Kyteman nog langs komt, zou dit de opstap naar een groter publiek kunnen zijn. Misschien ook wel niet, want zoals Green zingt:”You can travel, but you won't arrive.” Wellicht het lot van een straatmuzikant?

Gezien: Erny Green. Mezz Café, zondag 11 maart 2012.