Het is lekker opwarmen bij de tweestemmigheid van de Canadese dames. Ze weten vanaf hun eerste liedje ‘Maybe’ de aandacht van het ongeveer vijftigkoppige publiek te vangen. Ontspannen en met wat humor brengen ze hun programma van akoestische luisterliedjes, zonder al te veel verrassingen. De twee moeten het echt hebben van het samen zingen, want de instrumentale begeleiding is matig interessant. Gelukkig brengen de, soms wat fragiele, vioolpartijtjes in een enkel intro en tussenspel de nodige variatie.

Zoals het goede singer-songwriters betaamt, zingen de MacGregors recht uit het hart. Ze zijn eigenaar van hun muziek en dat stralen ze uit. Bij enkele nummers vertellen ze wie of wat de inspiratie heeft geleverd of hen heeft geholpen. Het is leuk om te weten dat een van de twee zussen een jaar in Nederland woonde en daar een lied over schreef. En dat hun moeder hen heeft geholpen bij het componeren van ‘Radio’. De spontane introductie van sommige liedjes is soms zelfs pakkender dan de muziek zelf. Gelukkig maakt de enorm positieve podiumuitstraling het gebrek aan originaliteit meer dan goed.

Wanneer het optreden na ruim een uur is afgelopen, weet een kleine groep in het publiek met een overtuigend 'we want more!' de dames te overtuigen van de noodzaak van een toegift. In een korte oefensessie wordt het publiek de melodie van de bridge aangeleerd. Een interactie met het publiek die wellicht ook halverwege hun set welkom was geweest. Er gonst een harmonieus ba-ba-da-da door Mezz Café, begeleid door de vrolijke en oprecht verbaasde zussen. Blijkbaar wordt er niet overal even enthousiast meegezongen.

Gezien: The MacGregors. Mezz Café, zondag 24 juni 2012.