3VOOR12/Breda doet op Breda Barst verslag van de zondag op het Amstel Podium, met voorrondewinnaars Dan Musk en Ambacht, Vanderbuyst eindelijk op een hoofdpodium, alternatieve rock van The Sunpilots uit Australië, het aanstormende Kensington en de Britse gitaarrockers van Crookes.

Dan Musk
Alsof Jim Morrison uit de dood is opgestaan, een Les Paul heeft omgehangen en een verbond is aangegaan met Jimmy Page. Deze Zeeuwen waren één van de vier winnaars van de voorrondes van Breda Barst in Mezz, afgelopen juni.

Plus
De vier heren zien eruit als een hippe en strakke versie van een jaren '70 hardrockband en zo klinken ze ook. Alle kenmerken zijn aanwezig, inclusief scheurende gitaren en bandleden die zich in het zweet werken. Erg tof om een band te zien die vintage en hip zo makkelijk combineren. Daarnaast heeft Dan Musk er duidelijk lol in om op het podium te staan.

Min
De band mist nog de ervaring en charisma om op een dergelijk vroeg tijdstip het hele veld voor het Amstel Podium los te krijgen. Er staat bovendien nauwelijks publiek en dan gaat het tot overmaat van ramp ook nog eens regenen. Ook verzanden de jongens nog wel eens in gepriegel op de vierkante centimeter, wat het tempo uit het optreden haalt.

Conclusie
Je gunt deze jongens een groter en enthousiaster publiek. Gelukkig kan frontman Redmar Hiemstra er zelf wel om lachen. Een typische opener op de festivalzondag en binnenkort hopelijk een bandje waarvan je kan zeggen: “Dat komt nog wel goed”.

Cijfer
6+
(RvE)

Ambacht
Vijfkoppige nederpopband uit Raamsdonkveer, een van de winnaars in de voorrondes tijdens Mezz Barst. Schopte het dit jaar onder andere tot de halve finale van de Grote Prijs van Nederland.

Plus
Het swingt en het rockt af en toe ook aardig. Twee zangers met akoestische gitaren, een drummer, een bassist, maar het is vooral de inbreng van gitarist/pianist Roy Koopmans die de nederpop van Ambacht boven het maaiveld van de Nick & Simons doet rijzen. Qua geluid in ieder geval, op het gebied van tekst heeft de band ook zeker meer diepgang te bieden.

Min
Maar soms klinken de goedbedoelde teksten net iets te opgewekt, zoals in het nummer over de egoïst dat net iets te dansbaar en vrolijk blijkt om serieus naar de hoorbaar maatschappijkritische tekst te kunnen luisteren. Net als bij ‘Ik Ben Ziek’. De band maakt hier een keuze en misschien is dat ook wel de juiste op een groot festival in de buitenlucht.

Conclusie
Ambacht krijgt het publiek lekker mee, heel knap op de vroege zondagmiddag. Teksten als “Het zal nooit meer lopen zoals jij dat wilt”, worden al snel meegezongen terwijl je dat niet vlug zou verwachten nog. Het publiek heeft er zin in, de harde regen van daarstraks is voorbij en de zon is weer terug. Het is droog en ach, de grond is wat drassig. Ambacht past vandaag prima bij dat gevoel van de zomer nog een keertje te vieren.

Cijfer
8
(DH)

Vanderbuyst
Vanderbuyst belichaamt letterlijk en figuurlijk alles wat fout is aan glamrock. Maar dat dit ook per definitie negatief uitpakt, is absoluut onwaar. Lang haar, ontbloot bovenlichaam en bijpassende Flying-V gitaar.

Plus
Heren Vanderbuyst nemen zichzelf erg serieus in hun aanpak. Of het idee achter de act even serieus is als de uitvoering valt te betwijfelen, compleet met twee achtergrondzangeressen cq. danseressen en de ene na de andere solo uit Willem Verbuysts bijpassend gekleurde scheurmonster. Ter afsluiting nog een cover van Herman Brood & His Wild Romance ('Never Be Clever') en het uurtje glamrock voor zondag is weer voorbij.

Min
Dat het slechts een uur duurt is niet erg, aangezien het na een aantal nummers toch veelal dezelfde truc is, maar dan net weer iets anders opgezet. In onder andere Duitsland is Vanderbuyst een grote meneer aan het worden, in Breda moet het publiek toch nog een beetje aftasten. Begrijpelijk, gezien het tijdstip en de rest van de programmering. Kom je speciaal voor dit soort muziek, is Vanderbuyst echter alles wat je nodig hebt.

Conclusie
Vanderbuyst doet hetzelfde kunstje over en over opnieuw. De liefhebber blijft de hele tijd geboeid, diegene die er weinig mee heeft lijkt  na verloop van tijd af te haken. 

Cijfer
6,8
(IK)

The Sunpilots
Progressieve indierock uit Australie. Dan weer dromerig in de Voxtrot-traditie, dan weer een soort Radiohead-on-speed, dan weer Muse zonder distortion. In eigen land timmert de band onder leiding van Raj Siva-Rajah al sinds 2006 aan de weg, Langzaamaan gaat Europa nu overstag.

Plus
De heren van The Sunpilots zien er een stuk meer rock ’n roll uit dan ze zijn. Toch zijn ze op hun best als ze de versterkers opendraaien. Daarnaast beschikt de band gewoon over hele sterke songs. En: alles wat van ver komt, is lekker. Internationale bands zijn natuurlijk altijd per definitie iets speciaals op Breda Barst.

Min
Het publiek begrijpt er geen reet van. De bandleden zitten vooral aan het begin van het optreden behoorlijk in hun eigen wereldje. En tja, dat moet je op Barst dan weer net niet doen. Gelukkig wordt de band gedurende het optreden wat opener, maar dit is gewoon vooral een beetje te moeilijke muziek voor dit festival.

Conclusie
Halverwege het optreden begint de zon tussen de bomen achter het podium door te schijnen. Goed dat The Sunpilots wat mooi weer uit Down Under meeneemt. Helaas lijkt dit ook de enige reden dat er publiek blijft staan. Absoluut een veelbelovende band en iets waar je echt naar moet luisteren. Maar: op dit festival misschien niet helemaal op zijn plek.

Cijfer
7
(RvE)

Kensington
Poprockband uit Utrecht. Wint de laatste tijd rap aan populariteit.

Plus
De voorste rijen en de mensen midden voor het podium genieten. Deze band bouwt aan zijn fanbase. En het blijft het hele optreden droog.

Min
Kensington houdt het voor de rest van het publiek toch bij wat obligate praatjes. Muzikaal is het repetitief en eerlijk gezegd een beetje saai. De teksten nemen je ook nergens mee en wat er wordt gezongen, is onvolgbaar. Niet te volgen. Behalve de vaak herhaalde stukken, die dan weer wel, maar dat is niet genoeg.

Conclusie
Sommige overstuurde intro's zijn heel aardig, verder blijft Kensington al gauw hangen in herhaling. Tekstueel is het niet sterk of spannend en de band weet daarom nauwelijks te overtuigen in Breda vandaag.

Cijfer
5
(DH)

The Crookes
The Crookes bestaat uit George Waite (zang, basgitaar), Alex Saunders (gitaar), Daniel Hoppwell (gitaar) en Russel Bates (drums). De bandstijl is een fusie van ‘hartverscheurende melodiën’ geïnspireerd op de jaren '50 en ’60 popmuziek. Dit is hun eerste optreden sinds twee maanden. Het is afwachten of hun live performance nog steeds op niveau is. 

Plus
Al vanaf het eerste nummer hangt er een enorm goede sfeer. Wat ook leuk is, is dat de zanger basgitaar speelt. Dat zie je namelijk niet vaak. Waite is goed bij stem. Geen valse noot te bekennen. Hij zet op een gegeven moment een akoestisch nummer in, een erg leuke afwisseling. De vrolijke nummers slaan direct over op het publiek, iedereen slaat volop aan het dansen. Tot vreugde van Waite: "We feel stupid if no one’s dancing."

Min
Bij één bepaald nummer wordt de akoestische gitaar ingezet. Het leek opnieuw een mooie toevoeging, jammer dat er niks van te horen was. Alleen als de basgitaar wegviel, was hij wel hoorbaar.

Conclusie
De band heeft een opzienbarende mix van invloeden: The Smiths, jaren ’60 meisjesgroepen en rock and roll uit de fifties. Een vreemde combinatie, maar het werkt wel. De bescheiden Engelsen bewijzen dat ze ook over een flinke portie humor beschikken. Als Waite een T-shirt naar zich toe gegooid krijgt, reageert hij met: "Thank you for this T-shirt, but I was actually hoping for a bra. So all the bra’s are welcome." Een paar seconden nadat hij het volgende nummer heeft ingezet zegt hij: "No bra’s, I noticed."

Cijfer
8,5
(FR)

Redactie 3VOOR12/Breda
Tekst: Robin van Essel, Daniël Hereijgers, Ivo Koenen en Femmy Reijnders
Foto's: Ilse Zwakke, Robbert Nijs, Andre Joosse en Martijn Stadhouders