Een zondagavond vol jonge honden met de blues. Zo kondigde Mezz vanavond al maanden van tevoren aan, ook via hun glazen vitrine op station Breda. Vol in het zicht dus. Maar de opkomst bij The Rhythm Chiefs, Stefan Schill en Charlie Jones’ Big Band valt toch wat tegen. En er zijn maar weinige bezoekers die tot het slot blijven plakken voor de laatstgenoemde band. Onterecht, want wat een klasse brengt Charlie Jones’ Big Band iedere keer weer op het podium.

The Rhythm Chiefs blijven zichzelf, met een knipoog, de jongste rootsband van Nederland noemen. En misschien zijn de drie heren dat ook wel, binnen hun genre. Actief sinds 2006 en toen met een gemiddelde van 17. Nu ietsje ouder en veel ervaring rijker. The Rhythym Chiefs geeft vooral veel instrumentale, swingende nummers ten beste op de vroege zondagavond. Ze hoeven niet te vlammen, want dat doen ze al. Op hun manier met een mengeling van surf, blues, een beetje jazz, rock’n’roll en roots. Gitarits Dusty Ciggaar krijgt alle ruimte om zijn uitstekende gitaarspel te laten horen en zien. Drummer Rafael Schwidessen, in het midden van het podium, kijkt hem regelmatig aan. Alsof hij wil vragen, “Waar gaan we heen?” Relaxt om naar te luisteren en de gekozen attitude zet zich door in de relaxte doorstroom van de nummers , toch is een set van veertig minuten precies lang genoeg.

Stefan Schill heeft een funkier interpretatie van de blues. Hij noemt niet voor niets Prince als een van zijn vele invloeden. Meer dansbaar ook, maar er wordt weinig gedanst. Een dikke scheut Prince zit wel in het drankje van Schill vandaag, ook te danken aan de funky vijfsnaren bas en de combinatie van orgel met toetsen. De zanger gaat minder op in gitaarsolo’s, liever gaat hij los met de band. De wat flauwe feedback uit het publiek leidt ertoe dat de jonge gitarist en zanger misschien iets minder inspiratie heeft voor het vervolg. Toch blijft hij het optreden routineus en af en toe fel doorspelen. We zien wel weer een goede gitarist, met afwisselend twee gitaren en een forse pedalenkast er tussen.  The Rhythm Chiefs liet zien dat blues niet altijd neerslachtig of depressief hoeft te zijn en Stefan Schill straalt ook eerder enthousiasme uit. Zoals in de tekst “You’re gonna be just fine. It’s all right.”

Charlie Jones’ Big Band speelde in november tijdens het altijd spannende Ik Zie U Graag ‘Belgenfestival in Mezz’ voor in Mezz Café tussen Stef Kamil Carlens (zaal) en de electro van Shameboy (zaal), en vlak voor een vette dj-set van Mauro Pawlowski en W Cool J in en verraste het publiek ‘big time’. 3VOOR12/Breda concludeerde: die moeten we gauw nog eens zien. De band is na dat eerste optreden zijn reputatie in Nederland aan het vergroten. Helder verhaal: het enthousiasme op het podium is zo groot dat je er als toeschouwer gemakkelijk in wordt meegezogen, de uitstraling is sympathiek en het materiaal… Dat is fantastisch. Gevarieerd en enkel blues mag je het niet noemen. Begonnen als duo breidden zanger/guitarist Jan Verstraeten en drummer Joris de Bock hun band begin dit jaar officieel uit met toetsenist/percussionist/tweede stem Steph van Uytvanck, altijd strak in het pak. Vandaag is de band uitgebreid met een bassist, Koen de Gendt.

Het verrassende aan het concert van vanavond is dat de band vrij veel onbekende nummers speelt, waarschijnlijk van de nieuw plaat die op dit moment wordt opgenomen in de Wernhoutse Studio 195,en dat terwijl debuut ‘Wash The Dirt Of These Hands’ zo goed ontvangen is. Aan de andere kant is het prijzenswaardig dat ze niet op safe spelen en de succesvolle weg voortzetten. Misschien is de toevoeging van de bassist nog even aftasten. Hoe dan ook: het nieuwe materiaal klinkt al even goed. Wie van alternatieve rock houdt met invloeden uit de blues, rock en indie zit bij Charlie Jones’ Big Band goed. ‘Wash The Dirt Of These Hands’ springt er vandaag bijvoorbeeld uit, net als ‘Lay Down’, wat Verstraeten solo brengt vanachter de toetsen. Het ‘nummer met de speeldoos’, waarbij Verstraeten een klein snareninstrumentje bespeelt en de rest van de band meeklapt en meezingt, laat nogmaals, ten overvloede, zien hoeveel stijlen de band beheerst.

Bij de toegift komt de band van het podium en tussen het publiek staan. Verstraeten op de ukulele en De Bock trommelend op een gitaarkoffer, in plaats van de gebruikelijke drumbox. De andere twee klappen en zingen mee terwijl ze gezamenlijk een fijne, vrolijke versie van ‘Devil Child’ spelen. Supertof deze directe interactie, het restant van het publiek dat is blijven hangen, waardeert de creatieve draai en geeft een groot applaus. Dat inspireert Charlie Jones’ Big Band weer om toch nog twee nummers op het podium te brengen waarbij ‘Big Black Mountain’ de finale vormt. Niet het gebruikelijke, magistrale minuten durende ‘Living By The Door’ helaas, maar ondanks dat en het ontbrekende, onontkoombare ‘Pull The Hamer’ laat Charlie Jones’ Big Band vanavond in Breda opnieuw zien wat voor klasse de band in huis heeft. Nu dus ook met een bassist erbij, waar gaat dit eindigen? Een plekje op Breda Barst zou voor onze stad al heel mooi zijn, zien we ze gauw weer!

Gezien: The Rhythm Chiefs, Stefan Schill, Charlie Jones’ Big Band. Mezz, zondag 22 mei 2011.