Breda Barst is voorbij en het festivalseizoen is nu ècht achter de rug en we moeten er allemaal aan geloven: de zomer is voorbij. Een fijn voordeel daaraan is dat er weer een geldig excuus bestaat om onder een dekentje op de bank te hangen met een beker warme chocolademelk. De twee bands die vanavond op het podium van Mezz staan, verzorgen de perfecte soundtrack voor dit tafereel.

Als eerste mag I Am Oak aantreden. Het afgelopen jaar heeft deze band bepaald geen windeieren gelegd. Het debuutalbum ‘On Claws’ verscheen en mocht positieve kritieken ontvangen. Daarnaast was de band genomineerd voor een 3VOOR12 Award. Zanger/songwriter Thijs Kuijken, die feitelijk de band in z’n eentje vormt, wordt normaal gesproken live bijgestaan door een vierkoppige band. Vanavond is deze slechts in gehalveerde samenstelling aanwezig. Drie stemmen, een akoestische gitaar, spaarzame percussie en sporadisch wat toetsen blijken echter ruim voldoende te zijn om een half uur lang te boeien.

I Am Oak brengt, eigenlijk net zoals Isbells, rustige, fijne folk-achtige liedjes. Tijdens het optreden is de zaal nog maar half gevuld, de meeste bezoekers zitten op de trappen en luisteren aandachtig. Op een enkel gesprek achterin de zaal na is het stil, wat als voorprogramma al een hele prestatie is. Graag snel een tweede album en daarna als hoofdact terugkomen, alstublieft.

De Leuvenaren van Isbells lijken op zoek te zijn naar het perfecte liedje. En op weg daarheen hebben ze er al een hoop verzameld die akelig dichtbij komen. De zachtfluwelen stem van Gaëtan Vandewoude, die soms aan die van Justin Vernon (Bon Iver) doet denken, speelt hierbij een cruciale rol. In combinatie met de betoverende achtergrondzang en simpele maar doeltreffende melodieën vindt Isbells het schone in al haar eenvoud.

Onversterkt openen ze vanavond vooraan op het podium hun optreden in Mezz, waarbij ze zowel letterlijk als figuurlijk dicht bij de inmiddels goed gevulde zaal komen. Tijdens de rest van de set komen veel nummers van het titelloze debuutalbum voorbij, afgewisseld met onbekend en nieuw werk. Als de single ‘As Long As It Takes’ voorbij komt, gaan de aanwezige stelletjes in de zaal nog iets dichter tegen elkaar aan staan. Met een aantal opvallende instrumenten worden subtiele accenten in de muziek gelegd: een djembé werd nog zelden zo elegant bespeeld en tijdens de toegift komt er zelfs een zingende zaag tevoorschijn.

Het enige minpunt aan Isbells is een gebrek aan urgentie, het is soms allemaal wel erg zoet en lief. Als je je ervoor open stelt, kunnen Vandewoude en de zijnen je bij de keel grijpen. Wanneer je echter niet geraakt wordt, kan het wellicht een soms wat saaie bedoeling zijn. Niettemin bleek uit de reactie van het publiek dat voor de meesten het eerste van toepassing was.

Hoe dan ook pakte deze combinatie van twee van de fijnste acts van de lage landen van het moment bijzonder goed uit. Laat die regenachtige herfstmaanden maar komen.

Gezien: I Am Oak en Isbells. Mezz, donderdag 23 september 2010.