We waren even vergeten hoe leuk het Mortale Tribunaal ook al weer was. Tis net zoiets als dat het Nederlands Elftal moet spelen. Heel het land is dan even bondscoach en denkt dat zijn mening, al schreeuwend tegen de televisie, de beste is. 'Sneider... pass die bal dan ook naar links verdomme!!! SCHWALBE!!! SCHEIDS!!!' Je kent het wel... Zo voelen wij ons een beetje bij het Mortale Tribunaal. Alsof we vre-se-lijk veel verstand hebben van muziek.

Dus. Daar zitten we dan weer, in die oude vertrouwde studio bovenin Pakhuis de Zwijger. Een tafel vol cd's. Demo's van Nederlandse bands waar we een uur lang ongeneerd over mogen praten. Voorpret over hoesjes, bio's en gezonde spanning voor dat wat komen gaat. Zou de nieuwe Mister & Mississippi er tussen zitten?

Nee maar! Een oude bekende. Niemand minder dan de Delftse producer Happy Elf heeft weer een demo gestuurd. Happy Elf zit al 30 jaar in het vak en maakt minimalistische synthpop, ambient met hier en daar een uitstapje naar pop en gebruikt voor zijn producties veel analoge apparatuur. Dit keer heeft hij zijn nieuwe EP 'Hey' toegestuurd. Daar waar hij normaal gesproken zijn focus legt op dansbare grooves, legt hij hier vooral de nadruk op sfeer en song.

En juist bij de song gaat het volgens het panel mis. Jochem Boom van 3voor12 Noord Holland steekt niet onder stoelen of banken dat de vocalen nog wat te wensen over laten en dat vooral de synthesizers die gebruikt zijn voor het nummer wat aan de goedkope kant klinken. Iets wat je toch niet zou verwachten bij vintage analoge toetsen?

Door naar de volgende. Al bij het begin van de show valt een van de cd's meteen op. Het is het album 'Dashboard Jesus' van Rene Meijer & Friends. 'Familie van?' vraag je je wellicht af? Geen idee. Wel weten we dat vanaf nu iedereen cadeautjes mee moet sturen met z'n cd's. Hoe kan het ook anders dat bij het album, dat 'Dashboard Jesus' heet, een miniatuur poppetje van the man himself zit. Zouden we dan toch een moment van bezinning krijgen tijdens de show? Vergeet het maar. Chaos alom. Vier minuten country in z'n meest pure vorm. Zoals het hoort. En daarom dikke prima, stickertje d'r op en goedgekeurd.

Jasper is dan ook onmiddelijk enthousiast. Een deel van zijn roots liggen in de contreien van waar country vandaan komt en dus hadden we geen betere tafelheer uit kunnen kiezen deze avond. Hij begint er spontaan van in z'n moedertaal te praten. Eindconclusie? Prima muziek om Route 66 mee te trotseren.

Clemm is een Amsterdamse electronische indiepopband die in 2004 is begonnen als soloproject van Willem Janssen. Voor het alweer vierde album 'Birds Hands' pakt Janssen echter uit met een negen-koppige band van bekenden uit de industrie (o.a. saxofonist van Caro Emerald, trompetist van The Benelux, drummer van Pien Feith & Hit Me TV). Als kers op de taart heeft hij laat alles produceren door Peter Akkerman die zich ook bemoeid heeft met het werk van Alamo Race Track & Pien Feith. Dat beloofd wat. En ja hoor, dat is te horen. Lekker poppie, tikkeltje jazzy, catchy melodie, kortom... gewoon een hele degelijke, prima plaat.

Tis wellicht een vergelijking van Jan-lik-m'n-vestje, maar als na Clemm 'Prinsjesdag' van De Jeugd van Tegenwoordig door de speakers schalt, horen we toch ineens wel echt een groot verschil in frisheid. Hoe te gek we Clemm ook vinden. Hoe kan het toch dat die gasten ons toch iedere keer weer omver weten te blazen? Hulde!

Het volgende nummer dat het panel mag beoordelen is 'Got Wings' van Esther van Hees. Het nummer opent met een prachtige piano solo en doet een beetje Nora Jones achtig aan, al heeft Esther niet het zelfde stemgeluid. Doorschuiven naar onze collega's van Radio 6 Soul & Jazz! Dit lijkt ons een prima kandidate voor een optreden tijdens Mijke's Middag Live. 

En dan zijn we al weer aangekomen bij de laatste. Koko Cohen wordt van de stapel getrokken. Je zou bij een Koko toch op de een of andere manier een dame verwachten. Wellicht omdat we al een, hele talentvolle, Qeaux Qeaux (Joans) hebben. Nee hoor, we worden volledig in het O-tje genomen hier bij het Mortale Tribunaal. It's a dude!!!
Als we zijn bio lezen, staat daar in vermeld dat het album is gebaseerd op gedichten en brieven die Koko schreef aan zijn geliefde toen hij in Clermont-Ferrand zat. Klinkt echt mega romantisch. En een soort van singer-songwriter achtig, vind je niet? Ook hier worden we volledig mee op het verkeerde been gezet.
De distortion, noise, bliebjes, electronische beats en grindcore vliegen ons letterlijk om de oren. NIKS singer-songwriter! Koko Cohen is gewoon een beat producer.

We raden je aan om gewoon de uitzending nog even terug te luisteren om zelf te kunnen bepalen wat je van de laatste demo vindt. En de rest uiteraard.

Dinsdag 15 oktober is er weer een nieuwe uitzending van het Mortale Tribunaal van 20.00 - 21.00 uur met nieuwe gasten en nieuwe demo's. Tot dan!