Na dertien jaar, vier albums en verschillende bezettingen is Johan aan de eindstreep gekomen. Afgelopen dinsdag speelde Jacco de Greeuw - het enig overgebleven bandlid sinds de oprichting in 1996 - het allerlaatste slotakkoord in Paradiso. Geroutineerd en met altijd die meesterlijke dynamiek spelen de heren merkbaar verslagen, dromerig en enigszins berustend hun smaakvolle liedjes. ‘Het is goed zo’ lijken ze wel te denken.

Voordat het Amsterdamse publiek het laatste avondmaal voorgeschoteld krijgt, is het de beurt aan Tim Knol. Deze nieuwe belofte brengt in januari zijn debuutalbum uit bij Excelsior en komt uit dezelfde regio als De Greeuw: Hoorn. Noem het ‘the cirkle of life’, ‘de één z’n brood, de ander z’n dood’. Hoe je het ook wilt noemen, Johan kan met een gerust hart het stokje overdragen aan één van de vele discipelen die inmiddels klaarstaan. De jonge Tim Knol is er daar beslist één van. Onthoud die naam.

De avond draait natuurlijk om de teraardebestelling van Johan. De liedjes zullen uiteraard altijd in het collectieve geheugen van de alternatieve muziekliefhebbers blijven, maar om deze magie in het echt te zien is het vanavond de allerlaatste keer. Om kwart over acht verschijnt er voor de vroege fan op het beamerscherm boven het podium een filmisch mémoire over Johan. Eén voor één worden de bandleden bedankt om tot slot de nieuwste videoclip van Why Don’t We in te starten. In de clip wordt op geheel symbolische wijze het busje tot ontploffen gebracht. Dan rest nu alleen nog de laatste explosie van de band zelf.

Deze valt enigszins tegen. Met strakke gezichten en hier en daar een glimlach bij een muzikaal onderonsje werken deze toondichters hun verplichte nummers af. Het publiek kon van tevoren opgeven welk nummer ze graag wilde horen en op basis daarvan stelde Johan de setlist samen. Tussendoor worden steutelfiguren uit het bestaan van Johan bedankt, maar heel veel meer wordt er ook niet gezegd. ‘Normaal gesproken ben ik een ontzettende ouwehoer’ reflecteert De Greeuw zelf nog. Pas bij de laatste vijf nummers lijkt ook het publiek door te krijgen dat het echt bijna afgelopen is. Bijna machteloos probeert Paradiso nog enthousiast te applaudisseren en mee te dansen waar het kan.

Dan is het echt af: ‘Bedankt voor het komen, voor de steun. Het zit erop’. Tijdens de slotscène betreedt Joost Zwagerman nog even het podium om een gouden plaat voor het album Pergola (2001) te overhandigen. ‘Eindelijk’ flapt De Greeuw er grinnikend uit. Het boek Johan is uit.

Gezien: Johan
Paradiso, 22 december 2009