"Het is raar: je kunt zo ziek zijn dat je denkt dat je dood gaat en dan het podium opstappen en nergens meer last van hebben." Alison Mosshart, de helft van The Kills en voorvrouwe van The Dead Weather probeert uit te leggen waarom de band ondanks de gezondheidsmalaise zo enthousiast is aan het einde van de tour. Samen met Jack White (White Stripes, The Raconteurs) staat ze vandaag de pers te woord. De twee komen schijtmelig binnen, maar maken geen grap wanneer ze vertellen dat ze over enkele weken alweer hun tweede album gaan opnemen. En dat terwijl deze band begon als tussendoortje met drie nummers waar ze niet eens mee zouden optreden. Die avond geeft het kwartet - verder bestaande uit Dean Fertita (Queens of the Stone Age) en Jack Lawrence (The Raconteurs, The Greenhornes) - een geweldige show in een uitverkochte Melkweg. "Ik kan nog niet een hele show achter dat drumstel zitten hoor, soms moet ik gewoon even naar voren," geeft Jack White toe.
 
Op 1 januari 2009 kwam Jack's manager naar hem toe met de vraag: "wat ga je eigenlijk doen dit jaar?" Op dat moment tourde The Raconteurs samen met The Kills, wat op de laatste dag van de tour uitmonde in een jamsessie. Jack besloot die op te nemen, een nummer uit te brengen op een 7" en dat was het dan. Uiteindelijk verliet men twee weken later de studio met een plaat en het plan om er toch maar mee te gaan touren. Tien maanden later touren de vier bandleden er nog steeds mee en in december wordt het tweede album opgenomen. "Je moet je door de muziek laten leiden. Als de nummers met The Dead Weather me niet genoeg deden, was ik niet met ze op pad gegaan," aldus White.

Toevallig of niet, de band is nu een hechte groep. Alison zegt zich al niet meer voor te kunnen stellen dat de samenstelling veranderd. "Deze band krijgt de levensduur die hij verdient." Toch kwam dit voorjaar het nieuws naar buiten dat de twee boegbeelden knallende ruzie hadden. Ze lachen: "Eén keer maar?" Mosshart: "Als we ergens ruzie over maken, is het over domme details, nooit over de muziek." Volgens White vormen ze de gelukkigste en vredigste band op aarde: "We zijn als spelende honden: we bijten wel, maar bijten nooit door."

"Ik moest opnieuw leren drummen. Alle andere bandleden hebben tien of vijftien jaar ervaring in hun rol op het podium, ik hobbel daar wat achteraan. Dan zing en drum ik ook nog eens tegelijkertijd, ik leer echt nog elke dag." White's leergierigheid beperkt zich niet tot techniek als muzikant, hij is immers ook labeleigenaar, producer en sinds dit jaar ook regisseur. "Ik hou me bezig met elk aspect van een plaat. Van het artwork tot waar de plaat wordt gemasterd. Het is maar goed dat mijn Third Man Studio zoveel beperkingen heeft. Ik zou nooit meer slapen als ik daar ook nog een computer zou hebben staan met ProTools en alle opties. Het voordeel van analoog opnemen is ook nog eens dat het klinkt als de soulvolle albums die we allemaal koesteren."

"Natuurlijk legt een tweede plaat met deze formatie wel extra druk op je," geeft White toe. "Mensen hadden al zoveel ideeën over hoe deze plaat zou klinken, omdat ze ons kennen uit andere bands. Nu heb je ook nog eens het debuut als ijkpunt van waaruit je vertrekt. Toch voelt het of we alles kunnen doen wat we willen. We zijn geen jong bandje met een hitdebuut dat we moeten opvolgen. Ik heb dat sowieso nooit zo ervaren, daar we met White Stripes pas doorbraken met de derde cd." Toch is White nog altijd scherp op de reacties van pers en publiek na een release. "Als artiest roep je wel dat je doet wat je wil doen en dat reacties van de buitenwereld er niet toe doen, maar dat is een ideaal en volgens mij niet waar. Als dat echt je instelling is, ga je ook niets uitbrengen en klim je niet dat podium op. Je bent toch met die buitenwereld aan het communiceren?"

Met een steeds groter groeiend woud aan media is het volgens White wel steeds lastiger te selecteren wat je volgt. "De kwaliteit wordt steeds minder door overvloed. Journalisten van tegenwoordig, hebben die een platencollectie? zijn die naar school geweest? De opiniemakers van tegenwoordig hebben niets om hun zogenaamde autoriteit te onderbouwen. Als Pitchfork zegt dat je de plaat van het jaar hebt gemaakt, geloof je het dan? Wat betekent dat?"

"De andere bandleden zijn positiever dan ik ben," White lacht er bij. "Ik ben pragmatisch, realistisch en erg gefocust op reacties vanuit het publiek. Als ik dan achteraf hoor dat ze in dat land of die stad nu eenmaal zo lauw reageren, dan accepteer ik dat niet." Het is opvallend hoe gedreven White praat over de perfecte show en hoe onzeker hij nog kan zijn. Alsof hij niet al jaren met meerdere projecten aan de top staat. Jack White vertelt dat hij in 2010 korte films gaat regisseren. De zoveelste succesvolle muzikant die denkt dat hij ook in andere disciplines kan excelleren? "Ik regisseer bands. Artiesten zitten in een ruimte en ik roep 'actie'. Zo ben ik ook in mijn vrije tijd altijd al geweest. Ik denk dat ik die persoon ben die de troepen leidt." Hij twijfelt of hij enkel aan de zijlijn zou kunnen leven; als regisseur en niet als uitvoerend artiest. "Daar heb ik heel veel over nagedacht. Ik fantaseer er wel eens over om vijf of tien jaar uit de muziek te stappen, maar ik weet niet of ik dat zou kunnen.