The Covenant legt de lat hoog voor zichzelf door te zeggen dat je ze niks meer hoeft te vertellen over het maken van muziek. Ze zijn tenslotte al meer dan twintig jaar bij elkaar. Of dat een garantie is voor een goede cd is de vraag. Het antwoord? Slecht is de cd niet, en ja, er staan zeker goede nummers op. De cd ziet er in ieder geval aantrekkelijk uit: het mooi vormgegeven boekje doet schattig aan met een afbeelding van houten parkietjes en rozen. 

Hoewel de band zegt vooral in de begintijd ‘ouderwetse’ hardrock te hebben gespeeld, klinken de eerste geluiden van de cd Welcome To The Real World ook anno 2008 behoorlijk eighties. Dit ligt grotendeels aan het rauwe, ietwat schreeuwerige, stemgeluid van zanger Frank, maar ook aan de muziek zonder fratsen. De eerste drie nummers blijven in dezelfde sfeer, daarna slaat het om en is er geen lijn meer te ontdekken in de stijl op het schijfje.  

Vanaf So Easy, het vierde nummer, klinkt het iets hedendaagser en minder schreeuwerig. Lieflijk en dromerig zelfs, als de vrouwelijke vocalen van Daphne er bij komen. Het daarop volgende Living Alone lijkt een lofzang op het vrijgezellenleven, hoewel zanger Frank in het lied daarvoor nog gelukkig leek weg te dromen over het makkelijke leventje met zijn vrouw. Het daaropvolgende lied klinkt weer heel anders: donker en mysterieus.  

Sue Me begint met een intro van een heus symfonie-ensemble. Leuk voor in het Concertgebouw maar het past niet bij de rest van de muziek. Het klassieke intro is ook niet erg rock ’n roll, maar waarschijnlijk behoort de rock ’n roll levensstijl tegenwoordig grotendeels tot het verleden. Dankzij Carmelita's gevarieerde zangpartij blijft het nummer Sue Me van begin tot eind interessant. 

Het laatste nummer van de cd The Worry Song is een folksong die niet zou misstaan in de Ierse pub. In het boekje zou een voetnoot moeten staan bij deze track: “Klinkt het beste onder het genot van een pint Guinness.” 

Op Welcome To The Real World wordt de luisteraar meegevoerd op een reis langs verschillende muziekstijlen, van ‘ouderwetse’ hardrock, tot klassiek, tot pop, tot folk. Het is divers, maar ook een beetje verwarrend. Misschien wil The Covenant laten horen dat ze van alle markten thuis is na al die jaren samenspelen? Jammer voor de reiziger die graag wil weten wat de bestemming is.