Deze avond, 14 januari in de OCCII, wordt georganiseerd door het label Zabel. Onder het motto : "Vette analoge shit!" (ik weet ook niet waarom) speelt Soda P en de Amerikaanse band Victory at Sea. Wat precies de link tussen het een en het ander is wordt niet geheel duidelijk, maar het zijn twee bands die ik nog niet eerder gezien had. Iemand vertelt me dat de eerste keer dat ze de Rotterdamse band Mono zag dacht: Soda P! Een jonge versie van Soda P! En inderdaad, het Amsterdamse trio heeft erg veel weg van de Rotterdamse collega's. De drummer heeft trouwens een T-shirt van Feverdream aan en op de website wordt duidelijk dat ze zich zelf ook verwant voelen met de Rotterdamse scene. Soda P. is echter al sinds 1994 bezig. Iemand anders vertelt me later dat beide bands goed naar Unwound hebben geluisterd. Nooit van gehoord, maar ik neem het onmiddelijk aan. Soda P. maakt, wat bij gebrek aan betere term, indierock wordt genoemd, al zal het ook wel eens emocore genoemd zijn. Een bezetting van gitaar, bas en drums en nogal hoge, lichtelijk klagelijke zang. Veel mineurakkoorden en een dynamische afwisseling van hard en zacht, start en stop. Ze spelen vanavond voornamelijk nieuw werk waarbij opvalt dat ze echt de grenzen van de driemansbezetting opzoeken. Soms vraag je je af waar dat geluid nu plotseling vandaan komt; de gitarist is op een Lancia transistororgeltje aan het spelen en toch hoor ik gitaar ? (een delay/sample-pedaaltje) En waar komen die keyboardtonen vandaan ? (de drummer stuurt met een Roland drumpad samples aan) Het is duidelijk dat dit een goed op elkaar ingespeelde band is. Daarna komt Victory at Sea. Aangekondigd als een postrock-band. Dat is een term die nog vager is dan indierock of emocore. Het blijkt te gaan om een band bestaande uit een pianist/basgitarist, violist/gitarist, zangeres/gitariste en een drummer die de rest naar huis speelt. Nou zal dat laatste ook wel iets met de geluidmix te maken hebben, maar de rest van de band is nogal middelmatig vergeleken met de drummer. De zangeres heeft gewoon niet zo'n bijzondere stem en dat ze er uitziet alsof ze in The Four Non-blondes speelt helpt ook niet echt. De violist, die op een spuuglelijke witte viool speelt, blijft strategisch buiten de toneellichten. De bebaarde pianist trekt ook niet echt de aandacht. De muziek is niet eens echt slecht, maar blijft in een soort middelmatigheid hangen. De liedjes zijn allemaal midtempo, mineur, met soms, door de piano, een wat cabaretachtig sfeertje. Maar echt verrassen doet het nergens. De OCCII loopt langzaam leeg.