We zijn er vroeg bij. Er stond aanvang 21:00 uur op de flyer dus dan staan we ook braaf om 21:00 uur bij de garderobe. Ik vraag of het koud is in de zaal (ik had slechte herinneringen aan een oud en nieuwfeest in de gashouder) maar word gerustgesteld. De zaal is warm en ziet er prachtig uit; het rijdende restaurant van Cantina Mobilé, daartegenover een coctailbar, het kleinste reuzenrad van Europa aan het ene uiteinde van de zaal en een podiumopstelling met twee verdiepingen aan de andere kant. De avond komt vervolgens wat langzaam op gang. Tegen de tijd dat Jzzzzzp het podium op moet bestaat het publiek voornamelijk uit mezelf, drie of vier andere vroegkomers en een uitbundig dansende 3VOOR12/Amsterdam-medewerkster die in haar knalrode baljurk de stemming er goed in weet te brengen. Jzzzzzp speelt vrij traditionele fifties-rock'n roll met drums, staande bas, gitaar, zang en saxofoon. Vooral die saxofoon laat het allemaal lekker authentiek en fris tegelijk klinken. De zanger is ook een goede showman, maar met een vrijwel lege zaal voor je heb je daar weinig aan natuurlijk. Ze hadden beter verdiend. The Little Rascals, die daarna komen, spelen voor een wat gevuldere zaal, maar die loopt halverwege het optreden alweer gedeeltelijk leeg. Het is verdienstelijke punkherrie, maar dat is soms niet genoeg. Misschien is het gewoon een kwestie van verkeerde band op de verkeerde plaats. In zo'n theatrale zaal vol verleidingen lijkt een punkbandje al snel heel vervelend. Waarna het dan plosteling twaalf uur is. Geen klok, geen aftelling, geen oliebollen of vuurwerk. Oh well. Het is toch allemaal maar relatief. En tijd is ook maar een afspraak. En 2005 voelt toch net als 2004 enzo, etc etc. Er zijn gelukkig wel bladen met champagne die langsgebracht worden door zwartwit geschminkte kelners. De eerste aangeschoten gasten worden gesignaleerd. The Skidmarks spelen daarna in een andere bezetting. De oude gitarist van de Treble Spankers, Marcel Kruup, drumt mee en organist Jim Pacobs ontbreekt. Hij was op vakantie naar Sri Lanka gegaan (de laatste berichten zijn dat hij en zijn familie terecht zijn, en Pacobs zou lichtgewond zijn. We hopen er maar het beste van) Ze spelen ook nog eens geen Skidmarksnummers maar alleen covers. Dit alles in aanmerking genomen is het verbazingwekkend hoe goed ze dan toch weer zijn. Voor het eerst vanavond springt de vonk goed over. Steeds meer aangeschoten gasten nu. De eigenlijke headliner van vanavond is Blues Brother Castro. Ik had al vaker gehoord dat Blues Brother Castro het beste werkt in een wat kleinere zaal en tot nu toe had ik ze alleen twee keer in de grote zaal in Paradiso gezien en vond het wel aardig maar niet echt verrassend en nogal irritant schreeuwerig soms. Nu geen klachten. De nummers werken gewoon en dit is een topband. Het publiek gaat uit zijn dak. Bassiste Mila blijkt later nogal onzeker te zijn geweest op het podium omdat ze al wat teveel gedronken hadden. Maar daar merkte het publiek niks van. Daar liepen dan ook de eerste irritante dronken gasten rond. The Anacondas had ik nog nooit live gezien. Ik had wel wat zeer toffe mp3tjes gehoord en foto's gezien van hun podiumpresentatie. Surfmuziek met reptielenmaskers. Cool. Dat visuele aspect is heel even leuk. Helaas hebben de heren achter de maskers weinig uitstraling en de podiumpresentatie blijft afgezien van de verkleedpartij wat statisch. De muziek is dik in orde live waarbij vooral de Siel-syntheseizer opvalt. Een goedkope Italiaanse analoge syntheseizer die de laatste tijd wel vaker in bands opduikt nu voor de meeste vintage analoge synths (Moog, Roland, Korg) buitenproportionele prijzen gevraagd worden. Een Siel is cheap and dirty en dus cooler dan voor de prijs van een auto een Moog aanschaffen (Thom Revolver gebruikt 'm ook) Naast de Siel bespeelt dit reptiel ook nog een...je raad het nooit...dwarsfluit. Ja, surf met een dwarsfluit ! En ook dat klinkt erg goed. . Tussen de bands door draaien Daan Modern, Gertje Overlast en DJ's van Jacaranda Inc. plaatjes. Zeer eclectisch van jaren zestighits via obscure rock'n roll en soul tot the Chemical Brothers. Hier en daar valt een gast om. De laatste band, the Melomanics, heb ik misschien al wat te vaak gezien inmiddels. Hun set kan ik wel zo'n beetje dromen en het is natuurlijk ook muziek met de diepgang van een eurocent. Maar subtiliteiten ontgaat een groot deel van het publiek nu toch en de vette beats, riffs en knipoog slaan weer goed aan. De keyboardspeler klimt in de podiumstellage. Er wordt ook een toegift gespeeld (een nieuw nummer ?) waarin we een Franz Ferdinand-gitaartje herkennen (wat weleens leuk is ter afwisseling van die hair metal-riffs) Sommige gasten zijn inmiddels overgeschakeld op water en Orangina.