Het is eigenlijk schandalig dat ik vanavond pas voor het eerst op de maandelijkse K-Tsjoem-avond in de bovenzaal van Paradiso ben. Deze (woensdag)avonden worden al geruime tijd georganiseerd door Arnold van Zea, in samenwerking met het Amsterdamse label Transformed Dreams. Hij programmeert erg avontuurlijk en daardoor zijn de optredende bands zowel afwisselend als wisselvallig te noemen. Van de op de flyer ‘beloofde’ punkbluessleazerock ’n roll zie ik bijvoorbeeld vrij weinig terug. Uw Hond brengt een soort hoekige en arty ‘1980’ anarcho-postpunk. Het drummmende meisje heeft een mooie stem en zou eigenlijk gewoon alles moeten zingen, want als zij zingt lijkt het geheel nog het meeste op muziek. Wat de bassende man links uitschreeuwt is af en toe ook nog wel goed te pruimen. Zijn overstuurde basgeluid is ronduit geweldig en soms hebben ze ineens een toffe hook of een te gek half nummer te pakken. De persoon die de boel echter het meeste ontsiert is de man met de Telecaster op de rechterflank: piep-kraak gitaarspel en dito stemgeluid. Jammer. Trefwoorden: gedateerd en te gekunsteld. Voor een wisselvallige band als Uw Hond duurt het optreden ook zeker een kwartier te lang. De Friese band The Suicidal Birds brengt op 24 januari haar debuutplaat Z-List uit op Transformed Dreams. Daarom mogen zij als tweede aantreden op deze K-Tsjoem. Het begint veelbelovend met een spannend eerste nummer, met noisy gitaarwerk en beukende drums. Daarna zakken het niveau en de dynamiek steeds verder weg. De drummer is bovendien de enige die er zelf plezier in lijkt te hebben om in Paradiso te spelen. De band heeft duidelijk weinig ervaring en geen enkele uitstraling of neiging tot communicatie. Waarom zo serieus? Alle vier de leden hebben lang haar in een staart; zowel de zangeres/gitariste en de bassiste als de drummer en gitarist. Hierdoor maken ze volgens mijn vriend Stereo vooral de indruk vier tieners op weg naar Lowlands te zijn. Misschien hadden ze hun avond niet en zijn ze gewoon erg verlegen, maar de schreeuw om aandacht van de bedreadlockte zangeres slaat hoe langer hoe meer dood en de bassiste maakt de indruk de meest suïcidale bird van allemaal te zijn, waardoor ook dit optreden wel een kwartiertje korter had gemogen. De show van de headliner van vanavond, The Vaults uit Engeland, had daarentegen zeker een kwartier gerekt kunnen worden. Zij zijn echter een eigenwijs hard rockende melodieuze indieband, die begrijpt dat je beter kort maar krachtig kunt zijn. Veel aandacht trekt de fantastische piepjonge en graatmagere gitarist op zijn Gibson SG (AC/DC!), met een motoriek alsof hij constant kramp in z’n darmen heeft. Hij heeft veel technische problemen en vertelt mij later dat The Vaults vanavond voor het eerst sinds een half jaar weer eens op een podium staan. Dit weerhoudt ze er niet van om overtuigend fel van leer te blijven trekken. Onder aanvoering van een pretty boy met halflange blonde manen op zang en gitaar (een coole Danelectro) blijven de fijne pakkende songs komen. Ze zitten tussen garage-, indie- en hardrock in, met hier en daar ook een onvermijdelijk new wave-tikje in de gitaarslagjes. Tot mijn verbazing hoor ik van Arnold dat The Vaults vorig jaar het voorprogramma gedaan hebben bij de reunie-tour van Kiss(!) in Engeland. In de matig gevulde bovenzaal van Paradiso redden zij in ieder geval voor vanavond de rock ’n roll.